Այս էջը սրբագրված չէ

 86 քը արմաաայյլնտ փոխվեց։ Փրէռւու1նԼռւ1ւԼրըյ

ի հարկէ, սրտով ու մարով հոօմայեցիների կող&ե էին և ռւյռ բնական հանգամանքը դարձւսւ Սասանեան թագսւոլ&ւերի հայքար մըշտական կասկածների աղրիլր, նրանք, ի հարկ է, չէին կարող թոյլ աաչ որ իրանց պե֊

տոութեան յքէջ գանյվեն այեյյլիսի աարրեր է որյքնք կրօնակցութե։սն սլաաճառով շաբո&ակ

հակված էին ղէպի հոօմըյ Պարսկաստանի այդ վաղեմի թշնամին։ Այյւ պատճառով էշ Հայաստանի քրիստոնեայ դառնալը Պար,,կասաանին մեծ սքեհանգստութի/ն էր պատ

ճառում և նա աշիւատում էր որ նոր կրօեը չշ հաստատվի հայերի մէչ,

գանք երէյարդ իտոշոշէ հաևդամսքԱքին,

Մի ժողովբդի լքկդուտել են տալիս քրիս •ոոնէութեան նման մի բարգ—վերացական կրօե) որի շօշափած դադափարէէերը հասու.նացած մտքին են կարող մաաչելի Լիներ Իոկ այդ ժողովուրդը անկիրթ ու իաւար էր, Ադաթանդեզոսր, առանց այլեայլոթեան, ախոլանում է հայ ամբոիը «գազանամիտ, վայրենագռյն, ճիւաղարարոյ»։ Գրիգոր ԼռլսալոԲԻէԸ՛ է ՚րկէէ 2 /էր հասկանում մի այդյգիսի ժողովրդի մէջ արմատական փովաոիւութիւձ մտցնելու դժուարութիաձւները, նւ մի չարք միջոցներ է ձեռք առնում, որը հաշտեցնող, դիիդ, որը բռնի է ոչ մի տեղ