բագրում է ականատես պատմագիր Փաւստոս Բիլզանգացին։ Հայերը, ասում է նա, սկըգ֊
բից և եթ քրիստոնէութեան անուն լքնդու.
նեցին ոչ թէ ջերմեռանդ հաւատով, այլ հարկից ստիպված, իբրև մարդկային մի մոլոբութին։ Ջը կար գիաակցոսթիւն, յոյս հալասյ։ մի քիչ բան գիաէին միայն նրւսնք, որոնք փոքը Ի շատ է տեդեակ էին յոյն կամ ասորի լեզուներին։ Իսկ որլքնք զուրկ էին այղ գիտութիւնից—ժոդովրգի, նախարարներիք դիւ֊դացիների բադմութիւնը—դրանք, եթէ վարդապետները օր ու դիշեր նստէին և ամպերի պէս վարդապետութիւնների մի հեզեդ թափէին նրանց վրա է դարձեալ ոչինչ,
ձ հԻ բաքկ, ոէ կէն բ՛՜1՛» է հէԻ՝՛՛ յԻ
շտտակ ու նշոյլ անդամ» իրանց լսածից չէին կարող մտքի մէջ պահելւ
Այսպիսի գրութիւնը շատ նպասւոաւոր էր պարսկական կուսակցութեան համարւ Անունով միայն քրիսւունեայ ժոդովուրդը շաբունակ դէպի յեա էր նայում՝, դէպի իր հայբենի աստույսծներհ ու հերուները և ամեն յարմար գէպքում հրապարակ էր հանում իր
հեթանլոսական ձգաույքներըէ
Կար, վեբքապէս, և մի եո՚ոո| խոշոր հանգաւճսնք, որ մեծ նշանակութիւն ստացալ մանաւանդ երկրի ներքին գործերի աքէֆւ գրիգոր էույլաւորիչը, հաստատելով կա թո֊
