նին, որովհետև մի հատ աղհիկ էր նրա ամույւնութիւնից ծնվել» Ասսաոլծուն ադաթումէի ասում է նա §—քշէարհհլ ին& արու որգի
իւնչպէս էմ նաիյնիքնեըինյ որսեք ինձանից աւյսս ամուսնացած է/1՛՝ աւրւէեծնութէռւն մարյ»։ Աղաչանքները անկատար են մնում,
ե ծերուհի հայրապետը էր կեանքի վերջին Օրերում իր տոհմային բոլոր կալուածները կտակում է ոչ թէ եկեղեցուն կամ աղգիւե, այլ իր աղջկան, որ Մ՚ամիկսնեան հարուստ տոհմի հարսն էրւ
հարուստ ու շքեղ իշիւանապետութեսւն չէր պակասում՝, իհարկէ, և մեծ հեղինակութիւնըւ Եթէ չը հաշւենք Ցուսիկք։ Որգինե֊
րինւ որոնք> բարեբախտաբար, չարալոաւորեցին կաթողիկոսական աթոոը, Լուսաւորչի միլս բոլոր ւքաուսնփէերը ահագին ագգեցութիւն և իշիասնութիւն ունէին նոյն իսկ աշիյարհական գործերի վրաւ Ղ՝րսքեք պարդ կբօնաւորհեր չէին, այլ իշխող ափաւականներ, քաղաքական գործիհներւ ՎբթռՕւէսը հոսրով թագաւորի քսորհրգակիցն ու բարձակիցն էր, Ցուսիկը այնքան ոյժ ունէր իր> մէջ , որ Տիրան թտդաւորին մերժեց հկեզեցոլց, իսկ ներսէս Մեծը անօրինում էր պետութեան ճակատագիրը։ Նա համարվում էր ճաշխարհի գլուփւ», Բիւղանդիայում անգամ ղիտէին որ հայոց թագաւորը և ներսէսը մի
