ն. նոյն են։ Կարճ ասելով, կրօնակսքե իշիւանապեսէութինը Լուսաւորչի աոոգմի ներկայ֊
տ9լ9ի&եր։ մԻ234 արաայայտեց մի
թարմ և ուժեղ կադմակերպութեան ամբողհ կենսոճակութինբ և գամարեա նսեմացրեց աշխարգական միապետութինբ բնակսւն էր որ մի այդպիսի մարմին ուելի ժողովրգականութիւն վայելէր, աւելի գալուսւ ու վըսաագութիւն ներշնչէր, բան 1Լրշակունիների
տոգմը։
Ջբ մոռանանք որ մեր գին սուլթանիդմը ԱԱԱաիոաիոի1 ա&աց, որ դա արևելեամն սկլադբունքերով ապրող մի անկարգ բոնապետութին էր։ Բբիսաոնէութինը նրա գամար օրգասակասն մի նորութին չէր լինէ։ եթէ
նա աոգորվէր այդ մարդսւսէր, ռամկավարական կրօնի ոգով, յարմարվէր նրա պա. հանիներին, վերանորոգէր իրան։ Բայց մեր
սուլթսքսիղմր ամեշարժ ա&աց իր գին ալանգութիւնների մէչ, ուսսէի երկու իշիւաաքնապետութիւններբ, վւոիաԵակ իրար ձեաէք տալու, միասին և գամերաշի։ Գործելու երկրի
րարեկաբգութեան և առա2ագիմութեան գա֊
մար, գակառակորգի գիրք են բռնում իրար գիմաց։ Եկեղեցին մեզանում ձր բռնեց այն գէր9Ը> Ին։ ոլ՝՚էր> օրինակ, Բիւղանգիայում, ուր թագաւորբ գամարվում էր եկեղեցու գլուիւ և նրա իշիւսձ/ութինբ եկեզեցակա֊
