գովում է նրա(նց վարքն ու բարքը միայն մի պակաօութիմւ է գանում նրանց մէջ— այն, որ նրա՝եք չէին բողոքում արքունիքի դէմ։ Եւ իրաւ, սա նշանաւ./՛։ ՜հ հասեգամանք
է։ Թէ Աչրիանոսի մաոանգԱերից ն թէ ուրիշ հոգևորականներից նրանք, որոնք հասնում էին կաթողիկոսութեան, հաշա էին ապբում արքունիքի հետ, ոչինչ դժուաբութիւններ չէին յարուցանում։ Հետաքրքրական է մասԱաւանդ աքս, որ այդ կաթոգիկո/եբից մէկը նոյն իսկ հոգևորականների զգեսաոր փոխեց, տալով նրան ազգային, դոԼց։ նոյն իսկ հին քրմակասն տարազ։
Այս հանգամս/քները թոյէ
են տալիս
ենթադրելու, որ Աչրիանոսի աոոհմր ներկայ •ցուցիչ էր աւելի մեղմ, տեղական հայեացքների, մինչդեռ Լուսաւորչի տոհմը, իբրև ջերմ յոճասէր, աշխատում էր աւելի աքքած փոփոխութիւհնելէ մտցևել կեանքի մէք։ ԿոդՏնակից ոճենալով Հայաստանում գործող յոյն հոգևորականութինը, նա արեմտեան քրիսաոոնէութեան կուսակցութին/ն էր, որ աւելի լայն քազակրթական հայեացքներ ունէր, ուստի և աւելի շատ պակասութիաԱներ էր տեսնում հայկական կեանքի մէջ և աւելի եոանգով էր գործում։ այդ կեանքը արևմսւեան գաղափարներով բարեկարգելու համար։ Աչրիանոսի տոհմը և ա/ւհասարակ
