Պարսից բանակը պաաորասա է նրան օգսեչու։ Պատերազմ և կոտորած է մացԱվում հայոց աշխարԴի մէչ, Բարբարոսական արշա
ւանքբ բերում է էր Դետ ւղարոկական աոբոլշաեներ։ եկեղեցիների և վանքերի ահդ Դասաատելու Դամար, Պարսկակա՛ն կուսակցութիւնբ շատ լալ գիաէր թէ ուր է թագնված էր իսկական թշնամին. ՄեԴրուժանը
քանդում էր յոճաց դպրոցներբ, այրում էր յանաբկն գրքերը և Դրամայում էր որ ամե5ւ քը պարսկեբքխ սովորքին։ ԱԴա որքան ատելի էէն դարձել արևմտեան ազդեցութիւնն ու արևմտեան գիտութինը։ Ամբող երկր։ ճակաաագիրբ երկու լեզուների մրցութեան յազթանակից էր կախված։ Աղէաը ծանր կերպարանք էը ստանում մանաւանդ այն պաա ճառով, որ Դայ ժողովրդի Դամար երկու Դզոր մրցակիցներն կ խորթ էէն…
Եւ ՄեԴրուժանբ մենակ չէր. պարոկա կան կուսակցութիւնը սաստէկ ուժեղանում էր այդ ճգնաժամին, երբ Աբևելքէ այդ խուլ ան կիճում վճռվում էր ք/հ/ւ՛ և խաւար։ Դարցբ։ Փալսաոսի նկարադրութեան նայելովք մենք աոեսնում ենք մի ընդԴանուր դա սալքութին, բարոյական աոՏկում, հայոց զօրքը ամենից առաչ է վարակվում, դինոլորսերբ խմբերով անցնում են պարսից կոզ մբ, Հայաստանի ծայրերբ կառավարող կու֊
