բիւրներ չը կսքն. քէէե Մեսրոպի մասին էսօնոա ւք են մեր ուրիշ մատենագիրներս էի բայ էյ Կորիաձի սալածից աւելի բան ոչ ոք համարեա չը գիա։ ամենքի համար աղրիւրը Կորիճն էէ Այստեղից պարզ է այն կարևոր նշանակութիւնը, որ ոա5ւի Կորիէնի գործը՝ հայոց պաամութեպն աաք&ւսքՍշանաւոր։ նմանը չունեցող մի շրքպնի լուսաբանութեան համար։ Մենք նրան պիտի լսենք, նրանից սլիաի սպասենք մեզ յուզող բաղմաթ՚իւ հար֊
ցերի լուծումը,
Կարդում ենք այդ պաաոմուիքիէնը, ահդեկութիւններ իմանում ենք, բայցգ աարարաիյսւաբար, իմանում ենք և այն, որ Կորիէնը մեզ բոլորովին չէ գոհացնում, որ նա չաա քիչ բան է աալիս մեղ. Իբրև պաամական երկասիրութիւն, շատ իւեղճ գործ է դա։ Նաաո համաոօտյ փասաերի կողմից վերին աստիճանի սակաւաի/օս, Իսվ դատողուիքիւնների կողմից չափից գուրս շասյաիօս մի կենսագրութիւն, որի մէջ ամեն քայլում երեում է հիացահ աշակերտը, բայց չը կայ պատմարպնը, որ ներկայացնէր իր տեսած մարդու և նրա կատարած գործի ամբողջ պա,Վերը,
Իղուր չէ Կորխձւի գործը առաջին ինքն ուրոյն պաամադրութիաՖը հայերէն լեզուով։
Երբ հայի լեղոտն բացվեցյ երբ նա մի ի,ա֊
