այսր ժողովրդից դարձաւ դիր ու մտաձու թիւն ունեցող Ժողովուրդ, նրա առածին դորձը եդաւ պատմել թէ ով էր, որ այդպիսի մի հրաշք ստեղծեց, Իրրե աքեր թեքնուբոյն պատմադրութեան երաիայրից, այդ առաքին պտուղը, բնականաբար, այնքան ի,ակ պիտի լինէր, որ չը համապատասիանէր իր ւսհադին նդահակութեան։ Աշակերտը շատ աղքատիկ փաստեր է հաղորդում իր մ1/& ուսուցչի կեանքից, բայց որպիսի հաճո֊
թեամբ ստԱձնատուր է լինում կրօնակաե
րարեպաշտակսէ խոհերին
Մեսրոպի աոաԱորդութեամբ հայը նոր նոր է սկսում ըմբռնել թէ ինչ է եղել այն կրօնը, որ հարիւր տարի աոահ մտցրել էր գրիղոր էուսաւորիչը. նոր բացվում են նրա բրիստանէութեսւն պարղ ու 5օ
րիղօն՚ները և նա, իրրհ արգէ գիտակցող հաւատացեալ, չերմեոանգութեամբ փարում է այդ կրային, մոոսնալով ամեն ինչ։ Մեսրոպը աԱապատակա էր և նրա աշակերաներն
էլ նոյն ոգով կրթվեցին։ Ամեն ինչ քրիո տոնէութեան համար—այս էր նշանաբսւնը, Եւ Կորիւնը անկարող էր, իհարկէ, լայն հայեացքների տէր մի պատմիչ լիներ Եկեղեցին մեծ եռանդով տարածում էր սրբերի վկայարանութիւնները, որո՛նք պատմում էին քրիստէքկէութեսւս համար նահատակվահների
