ցասէր տարօնացին չը կորալ դինուորական գնդերի աքկք. զօրքլ՚ և պատերազմական արռ եստը չը խեղդեցին նրա մէջ գրասիրութիւնը, և նա գարձալ թագաւորակւսն դի՜ ա֊ահի գրագիր։ Արքունիքը ծանօթացրեց ՛հրրասն աշխարհական կարգերի հետ, իսկ դի
աահական գրագրի պաշտօնը քէէՏ նրա
ասՎև վարչական աշխարք, ը, Մեսրոպը—սա
էր աարօնացի դեդքուկք հայը>1նձ փորձ
ձեռք բերելու, երկրի քաղաքական եներքին հանգամանքները (ա։ Ուսումնասիրելու դեղեքքիկ յարմարութիւնՂէեր ուհէր։
Բայց փայլուն արքունիքը, հրամայող, կարգագրող իշխանութիւնը մինչև վերքը չը գրաւեցին նրան։ Նոյ՛ն Խոսրով թագաւյյրի ժամանակ Լուսսռորչի աոհմը նորից իր գերի մէ1 մտալ, կաթողիկոսական աթոոի վրա
նստեց ներսէս Մեձի որդին, Աահակը։
. հանգամանքները այնքան փոխված էին, որ նա չէր կար ւ։ ղ հետևել իր հռչակաւոր հոր քաղաքականութեան։ Ստացած լինելով յու
նական գեղեցիկ կրթութիւհ, Աահակը է/հաց յունաոէր, բտյց այդ յոճասիրութիւ֊նը չայն ու կտրակ միջոցներով արտայայտելու կարոդութիւնից գրկված էր։ Հոր և որդու մէջ կար արդէն այն մեծ տարրերութիւնը, որ որդին սլարսկահսլատակ էր և կաթողիկոսութիւն էր ասկոլմ Հայաստանի այն մասում,
