թսւԱոս հայութիւնը ոգնորողը։ Ցայանի են գողթամեի երգերը։ Օփյամսի է որ գինով աոասւ այդ քսռառոսք ժողովրդակսէն հպհճարը բաԱաստեդծութեան աքէք պատկերացնում էր
հին հայերի աչիարհայեցողութիհսնեքւը, դա֊
ղափարԱերը է նաիյնիքների պաշտամունքը։ Այնտեղ, ուր կեաւ/սքը ժամւմեակի ընթացքում
Կ«ր ա՚նդա թէ ւն է դախում և այդ ւսւա՚Տւ
դութիւնը ժողովրդի սրտի մէջ գեղեցիկ քնահիւսութեան, սռւօրեայ հնչուն երգի է
աիոիէվույքքայնտեղ չէ կարող հեշտոոֆթեամբ
և շուառով մոռացվել պաշտամունքը։ Երգը չէր թոալնում որ մեւհհէք անհեփո&այ անցեալը, նա ույդ անցեալի ձայնն էր և անուշիկ ելեէչներովք սրաին հարազատ հնչիաններով միշտ կնԱդանի էր ՏքԼում։ Կար Հայաստամսի մէջ մի
ուրիշ գողթան,—չը դիտենք։ Եւ եթէ միայն գողթահն է կարողացել երկար մամանակ
պահել իր երգերի պատաոիւերը ու էմեմա
հացԱել նրսւհց մեր գրականութեան մէչ, դա
ապացոյց է այ՜ն բանի, որ նա ա$քեքից շատ պինդ էր կպած իր հնութեան։
Մեւ •րոպը այստեղ առանձին դժոայսրոլ
իք /քան հասն դիպեց։ ՜Բարոզչութիւնն անզօր էր, և նա դիմեց տեդակսքն իշիւանի էսչակցու թեան։ Նորից քրիսաոէ&էէութիւնը յենվում էր հրամանի, իշիւող դաւազանի վրա։ Կրէչնվում են Տրդատի ժամանակները։ Կորիւնը պարզ