րացնող նշա՜նների դծադրութիւնը չէէ
Սահակի և Մեսրոպի ինդիրքով թագա֊
լորը մարդ է ուղարկում գանք՛էլի մօսէ և բերել է աո ալիս նրա տառէրը, Մեծ ոլբաիաւթեամբ է ընդունվում ասորի եպիսկոսչոսի այդ պարգևը։ Իսկոյն երեիտաներ են հալաքում և Մհսրո սլը դառնում է վարդապետ, որ, ինչպէս դիռէք, վարժապետ բառի նըչանակութինն ունի, բայց եկեղեցական պաչաժն էլ է,
Բացված է առաջին հայ դպրոցը, ասաւաջին հայ ուսուցիչը սկսում է երեիմներին մայբ§նի լեզու սովորեցներ ՚ Սակայն
փորձը ցոյց է տալիս Մեսրոպին որ գանինի ուղարկած տառերը չաա անկատար ու պակասաւոր 1հ և նրանցով չէ կարելի լեզգու աւսէնդհլ։ Երկու տարի յամաոում է »ոաջին հայ ուսուցիչ/,, բայց ոչինչ չէ դուրս դալիս։ Գարձետլ մտաաանջութիւ1սեր , դարձեալ որոհուքքներ։ Ինքը, Մեսրոպը, ոչինչ չէ կարողանում աւձւել այդ դժոլարութեան դէմ. անզօր է հպեդիսանում և Սահակ կաթոդիկոսը, և առհասարակ ոչ ոք հայոց մայբաքաղաքում չէ կարողանում օգնել։ Բայց Մ եսրոազը կանդ չէ առնում այդ անյաղթելի արդելքի առաջ, Մի անդամ սկսած գործը նա ձեռքից չը տուեց. եթէ աջողութիւն չը կայ տանը, պէաք է նրասն որոնել դրսում, օտար,
