ադւ հեռու թափաոյռաքեեըի ւ/ք հրէա֊փիճի կեան ՛նախատիպ այ բուրե՛լ§ը անփոփոխ ՏքԼաց։ ֊Մեր հերոսի ման դիւբաթեք, հեշտ փոփոխ֊վող բան շատ քիչ կը դւոեվի։ Ամե՛ն ահդ ա
լարմարվոլմ էր այս կամ այն ազգի քէեաւո յաւթեան, չեղուինյ հնչիաՅւներին և դրա հա֊
մեմատ կերպարանափոխվում էր արմատապկս, բոլորովին ուրիշ գծադրութիւ՚ն էր ըեդուէէում։ Նայում էք բաղմաթիւ այբուբէէն՜եբին, տեսնում էք որ դրանք 1Աոանձինառանձին բաներ են է Բայց այդպէս երեում է՝ գիաութինը տարրալուծում է այդ բոլոր պծերը, բերում է հաաքեմատութիւններ և ցոյց է աալիս որ ծագումը մկկ է, որ ք՛՛լոր այյէէքւ չւեւ/ռերը մի աղբիլրից դուրս եկած եղհրայլ&եր էյն , Մէկը միւսից փոխ է աոել, կոկել է ինչպէս ինքն է կամեցել, աւելացբել, պակասեցրել է, մի խօսքով ազգայնացրել է.
Այս այսպէս լինելուց յետոյ, ոչ մի հիմք 1ւ արգաբութիւն չը կայ սպասելու որ հայեյւը ըԵդհասնուր համաշխարհային ռրէնքից մի առանձին / չը տեսնված բացառութիւն կազմէին, Մեսրոպը պարզապէս վերցրել էիր ժամանակ գոյութիւն ունեցած այբուբեններից մէկը կամ մի քամսիսը և ՛նրանց օգնութեամբ
յոաոեր է կազմել հայոց լեղուի համար՛
Առաջին հարցը, որ ծագում է այս հահգամանքից, այ՜ն է։ թէ քո,չ այբուբեն ոճէր
