նր չէր մօտեէքնում հայ ադդի մտքին և սըր
տիՂ1ք այլ աւելի լայ՛ն և ասնսահմասն մի գրր յ»1է—ամրոդք մտածող մարդկութիւնը, Այ֊
ոլհետե հայերի սեփական ութիւն էր դառ 1/յյւ մ համաշխարհայի՚ն մտքի դանձարայքըէ
կար աւելին. հայ ազդն էլ 1լոչվէ,էէ1 էր մտնել այդ դահձարպնի մէջ, մասնակցել նըրնէկ իր ինքնուրու լքհդոճակութիններովէ Մի աԱյայտ միքնադարեան հայ հեղինակ, Մեսրոպի ժաճսԱակը նկարագրելիս, ասոռք՜ է. «Լուձվեց բերա՛նի կապը, փարատվեց խաւարը, ամպի սիա֊հր լուսաւորոլմ է, հոդէայւր ծիծը կաթ է տալիս։, Եւ իրաձւէ Մեսրոպը իր դիւաով նախ և առաջ բաց էր ա՛կո՜ւմ դարերով կապկապված լեզուն, դուրս էր կանչում ժողովրդի մէջ թագնված ստեղծադոր— ծակակ ոյժերը և տալիս էր ՝1ւր,սնց գործադրութեան լան ասպարէգ,
Մի անգիր ժոդովբդի համար ոչ ժամպնակ կարող է գոյութխն ունէյնալ, ոչ մարդկային ցեղի դարաւոր փորձը, ոչ »երունգների աԱլքհդհաա աշխատանքըւ Միշտ հրեխայ է այդպիսի ժոդովուրդը. մեծանում՜
է մի որոշ շրջանում,փորձով և աւանդութիւններով հասնում է մի յայպեի աստիճանի ու կանդ առնում։ Նրա մտքին մի յայտսնի չափով մատչելի է միայ՛ն այ՛ն, ինչ երեում՜ է բնռթհան մէջ և ինչ հասնում ։ Նրա ա֊
