Տլսքսյքս աւանդութեան կհրպարանւքով, ճւեր ունդնքւր բ կարողանում ե՜ն իրար տալ բե֊
ջանացի, Եւ այդ ոլաաճառով ա՛նգիր ԺոդոՎշրդի աշխարհայեացքները շաս։ փոքը ու մեղմված են, պարփակված տեղական նեղլիկ հասկացող։։ ւթիւնների շրֆանու մ։ Այղ(իի ժողովուրդները չեն կարող աոահ քայլել, ՛նրանք ասնչափահաս են էքեում յաւիտհնԻս, կաշկանդված ու դժրաիյա, որովհելոե սովորել չեն կարողանում, իսկ սովորելով միայն կարելի է այսօր երէկվանից քիչ առաջ գնալ,
1) ովորել էլ ստեղծադործելայս է մարդ֊
կային հասարակութեան բախտի օրէնքլէ» նոյն այս օրէնքը հասկացված աներաժեշաութին էր դառնում հայոց աշխարհումէ
Բարերարվում էին երկրի ոչ միայն
կենաորօնակսւն տեղերը, այէ և հեոաւոր, անծանօթ ծայրերը։ Մեսրոպը յիշեց իր գողթասնը, որ . այնքան ցալ ու տառապանք էր սլատճաոհլ նրան Iւ մղել էր դէսլի մւոա։ որ
հերոսութիւն։ Նա նորից փւաց գոդթան,
բայց այս անգամ կոիլ ու հրաման չէր տանում իր հեա, այլ դիրք ու դպրոց։ Այժմ գործը ասլագովված էր, տարիների կրթութեամբ ինքը, այդ յամաո հեթանոոասէր դաւասր, կը ոլաարասաէր իր համար քրիոաոնեայ ճովիւներ և ժողովուրդ։ Գողթանից Ծեսրոաղը մսգաւ լեաւհերի վայրենութեասն աշ֊
