ու Մեսրոպը շատ լալ զգում էին թէ ուր է փբկութինր,
Ահա մի ուրիշ մեծ գործք որ պատիւ է բերում նրսւԱց խելքին։ Փրկութինը Յունաստանն էր. բայց յոյն ուսուցիհներ չէին կարող մաոնել պաբսկական Հայաստսձւբ. և եթէ մանէին էլ, կարմղ կը լինէին /աւ կըրթվ։սծ մարդիկ պատրաստել։ Կրթութինւը յարմար մի ի, վայր էլ է սլահսձւիւմ, իսկ Հայաստանը երբէք այդպիսի տեղ չէր եղեր Եւ երկու աքհծ զուգակիաքները վճռում են մի համարձակ քայլ անել, որից մեր աշխարհը սԽհոմս բարիքներ պիտի ստաԱար։ Մոռանալով պարսկական կասկածները, նրանք իրանց աշակերտներից ամենաբնգոճաէլներին ուղարկում են Յունաս՚տէմն կրթվելու և կատարելագործվելու.
Այդ երիտասարդները առաջին հայ ուսանողներն էին, առաջին թարմ ոյժերը, որոնց մի յետադէմ ասիական երկիր ուղարկում էր հեռու տեղեր, որպէս զի բէմն սովորեն և գան իրան էլ սովորեցնեն։ Եթէ ի նկատի ունձնանց, որ այդ բոլոր աշակերտներբ մոդովրդի որդիներ էին, կը տեսնենք որ ժողովուրդը, ուրեմն, հասկացել էր կամ սկսել էր հասկանալ լուսաւորութեան նշանակութիւնը։ Նոր, լուսաւոր դարագլխի ամենից շատ յուզող տեսարանը այդ երիտաս֊
