Ամաւոուեին։ Պարսից արքունիքը, քնֆելով հայոց թագաւ որաթիւ՚նր, պարոիկ կառավարիչ (մարզպան) էր ուղարկում Հայաստան, հԼմատոճէիս նշանակված էր հազարապետ I։ երկրի կառավարութիւնը, մարզպանից յե տոյ, նրա ձեռքուքէե էր։ ՛հա հայ լաւագոյն իշխաններից մէկն էր ն կառավարում էր ժողովուրդը «հայրաբար», ինչպէս վկայում է պատմութիւնըւ Եւ պէաք է որ այդպէս լինէր, որովհեաե նա մէկն էր կրթված հայե֊
րէց՛ Առաջին հայ ուսուցչի դագաղը չր$ս
պատել էին նրա աշակերտհերր> Ղ՝բ։սկք էին ամենից շատ վշտացած, դրանք էին վէճ բա֊
ցել թադմասե տեղի մասինւ Վւսհլւ/ն Ամատունին էլ այդ աշակերտսներից մէկն էր։ քնական էր որ նա կամէ/կար իր սեփակաե կալուածում թաղեք իր սիրալի ուսուցչին։ Իսկ նրա կալուածը այս դաշտից քիչ բարձր էր գանվում—Օշական ամրոցը։ Հայոց հաղարապետը թադմսւն հասԱդէսի դչուխն աեցաա֊։ Նրրա հես։ Էր այն ժտմանակվայ «սոաքնակաբգ և ադդեցիկ աալհոլական տաե ներկայացուցիչը— հմայեակ \քամիկոսեաս, Լարդտեի
եղբայրը.
գաշաը աեզի տուեց քարքարոտ բլուրներին։ Արագածի շղթայի առաջին ոաներն էին։ ք՜ազմութիւնը հասաւ ամենամեծ բլուրի դլուիը, ի ֆալ Փաստդ գետի մեծ ձորը,
