կան արշաւաԱքն էր է նոյն եւրօպակսն ոգու, տիրապետութինը Հայաստանում։ Ահսռոր, ցնցող պայքարը վերջնական /ոլծում ստայալ. Արևմուտքը նուաճեց հայու֊թիճը, ի բանականութեան լայդ փոքրիկ կտորը, ծեո
րԸ գնելով նրա մտքի վրաւ Իսկ ի՛նչ էր ա սում ինքըւ իրաՍակաՍութինը, նա, որ յաղթվոդն էր Հայաստանի գողի վրա,
Մենք տեսանք որ մի այդպիսի յեղափոիաւթեան համար հարկաւոր էր որ Պարս՛կաստանի ճակատագիրը գանվէր Յաղկերտ
Մեղաւորի նման մի թագաւորի ծեոքոլմք ՚ԲրիստոԱէու.թիճը համեմատական պասաւ» թիճ էր վայելում—ահա ինչից օգտվեց Արևմուտքը մեր երկիրը իաւմելու համարք Այդ պատոհթիճը այս աստիճւտձւին էր աւՏսռմ,
որ 410 թւականին բոճ Պարսկաստանում
ապրող քրիստոնեաները թոյլաւութին ստացան ժողով կազմելու, պարսից մայրաքաղաքում և իրանց համար եկեղեցական կազմա կերպութին ստեղծեցին։ Բայց ու֊շագրու թիճ դարձնենք մի հանգամաձ/նքի վրա։ Տաղ կերւո Մեդաւորը այն պայմամնով թոյլ աուեայ <1 ուշովրյ որ Պարսկասաա&»ու.մ հիէքեվող առաքածին եկեղեցին ոչինչ կախում չոճենայ ֆ. Տօլսի պատրիարքից։ Նշանակում էր, ՝որ Սասանեանը, որքան էլ Մեղաւոր լինէր, չէր մոուսեում աւսնգակաԵ քաբղասքականա֊թիճւր
