«»ք դէՏ հայաաո»Օփ պարսկական կոլ֊
սակցութեան։ Քաղաքական հրագիրը հասս
էասրաւսր ու խորամպեկ հիւսույսձք ոէնէր։
Բիէպանդական կառավարութինը առաԱց
այլեայչութեան վերք դրեց հայկական ինքնաաիսրութեան, էսԿ էգարսէտ արքճիքը ասւելի քաղսքքագիսւական նուրը ձներ ընտրհչյ նոյն նսլաաակի համար։ Պաարասսաւթիւմսեր աոեսեվեցան, գործը այ1ւաղէս սարքվեց։ Որ դուրս կ գալիս թէ հայերը իրանք չեն ու.֊
ղում թագաւորութիւն ունենալI
Ալդ րագիրրր ւղաաիւ էր բերում աղե֊
ասւսկան այն նշանսւլոր մարդու ի> ելքին, որի ձեոքուՏն էր այդ ժամանակ գանվում Պարսկասաասի կառավարութիւնը և որ ժողովրդի ասչքում թագաւորի հեղինակութիւն և փաոք էր վասյելում։ դա Միհլ&երսէհն էր, որի սանուեը կաէղվասե է հինգերորդ գարի հայոց ւսաղսաամրութեան հես։ և որ այնքան լալ յայտնի է Եղիշէի և Փարսլեցոլ սլաամութիւնները կարդացողին ւ Միձրներ սէհը հաղարապես< էր, թագաւորի երկրորդը. Վոյսմը երբ արշաւանքներ սկսեց դէէէ արևելեան հեռու կողմեր, իր դահի սչահսլանութիւնը նրան յանձնեցւ ՄիհրԱերսէհի հաւատարժութիւնը և քաղաքական մեե իմաաոութիէնը դեա. Ցաղկերա առա քինթ. էին յայտնի, որի ժամպետկ էչ նա սկսեց իր աղեսական եա֊
