գչուիւ, շատ սյնդաք էր ստիպված լինում ընդհաաել իր գրակա՛ն գործունէութիւնր. քաղաքական և վարչական հոգսերը չէին թոյլ աալիս որ նա լինի բացառապէս այդ դոբ ձին նուիրված մի աշխաաաւոր։ Միայն դրժբախս, Արս, աշիր ի պաամութիւնը որքան հոգոեր ու կսկիծներ պաւոճաոեց նրան, /էրքան ժամանակ խլեց նրսէնիցւ Ս. Մեսրոպր, ինչպէս երևում է, այդպիսի հոգսեր չուսկը կամ շատ ցիչ ունէր։ 9՝ոն։ նրան մենց չենք աեոնոլմ այն ղէագքերի մէ, որոնք ւոակն ու Վրա էին անում հայոց աչխարհր։ Երևի նա երբէք չը թՂե8 էր ուսուցչական պաչաօնը և աաքեն սաեսակ հասնգամասնրների մէջ անփոփոխ նոյնն էր մնում—ԾուսուցաԱող հայոց աչխալյհինտ, ինչպէս ասնուանոլմ են նրան մեր աքաաենագիրներրւ Առաւելապէս այդ էր նրա գործը. գրական֊թարգմանչակսձւ կոր֊
ծունէուքքնան մէ ս. Սահակը նրանից աւելի
շաա բան ար ալ,
Պէ՞աք է ալելացնել որ այդպիսի դոր Ի& կ չափազանց հարկաւոր էր ժողովըբ դին, Vեսրոպը ճդնաւոր֊ուսուցիչ էր սկըղրից, և այդպէս էլ մնաց։ Կորիւնն ասում է թէ նա անչափ բազմացրեց վանական հոդևորականութիւնը և աբեղաներով լցրեց սար ու ձորւ հրագիաոութիւ տարածելու
մԻն՝8ր միայն ժողովրդական դպրոցը չէր. Ս. 1ո>Սրո1 15
