թիւնների մէքէ ՝Բրիստոնէութիւձւն ըԱդո,նեշուց յետոյ էլ հայերը պահպանեցին ազգային հին ։ Է է, երից մի քանիսը հին կրօեակակ անունԱերը։ Ընդոճւել 8ասզկերսյի կաոոավտ֊
րութեան առաջ արկռ թի,նը կը լին էր հայերի համար մի թռիչք դէպի հարագատ ան. ցեասլը, վերադարձ դէպի ծանօթ շչվանը,
Բայց ազգերը առաջադիմում են, մարդկային միսյքը բարձրանում է յեդափոիւութեան աստիճաններով։ Բ ոչորովին նմանութիւն չէր աքԼացեէ Շապուհ երկրորդի և 8ազկերա երկրորդի ժամանակների մէ$։ Ներսէս Մեձի մահը բաւական էր, որ հայերը բս(չնեն հեթանոս ութ եան գիրկը։ իմլ այժմ հայը հեռացել էր այն մսյաւոր հասակից, որի մէջ մազդեզական ո֊թիւնը կարող էր բաւականացնեչ, Ծենք ոձենք այս բարեշրքման մի դեգեցիկ ապացոյցը,
հինգերորդ գարի գրական աշխատռթիւնների մէջ բոլորովին առանձնակի ահդ է բնամ մի գործ, որի նշսքնակութինլյ մեզ համար ահագին էէ ՛հա ՍահակՄեսրոպետն առաջին աշակերտներից մէկի, Եզնիկ ԿԴրացու «Եղծ Աղանդոց» այխատութինն էէ
Այս վերին աստիճանի հետաքրքրական, իր տեսակի մէջ միակ և աննման գրաւոր յիշա աոակարահը ամհնալաւ ա/ւաչնորդն է որ մենք •դարզենք այն հարցը թէ ինչ էին սովորում
