արկվել, լինել բարեկամ, սիրալիր մի իշխան։ Ի՚այւյ քրիստոսէութեան այդ հովպնա
.որի և կիսահեթանոս սիլնեցու մէջ աԱ֊
դին տարա&ութիէձտներ չը կային. Տեղը եկաէ» ժամանակ Վասակը հեշտութեամբ թողեց քրիոտոնէութիւնը և անձնատուր եդալ հին հայկական հեթանոսութեան. նրա ապարահքոլՏ սկսեցին հնչել հեթանոսակէմն երդերը, կատարվում էին խնհոյքներ պարերով և երաժշտութեամբ։
Այս հանգամանքների հես. չը պէտք է մոոաՍալ և այն պայմանները, որոնց, մէֆ տնցաւ Վասակի կեպկքը։
՛հեռ պատանի հասակում նա պատանդ էր Պարսկաստանում։ Անիրաւ գրկանքի զոհ էր դարձել նա Սիէճւիքը, նրա հայրական ժաոաԱգութինւր, խլել էր նրա աղգակպհ ներից մէկը. և Վասակը ստիպված էր համրերութեամբ դինվեչ, չը մոոյմեալով, սակայն, լեռնցու հպտրտութխՏւը» 6քք նրան յայտնեցին թէ կարելի է պարսից թագաԼորին խնդրել հայըակսձ։ ժառսքկաէութեսքհ մասին, նա մերժեց խնդրելու միտքը, ասելով որ պարսից թագաւորը չը պիտի իրան տայ Սիէձիքը, քանի որ դա իր ժառանգական սեվէականութիւնն էէ Այդ զրկանքները
երկար տեեցին և անշուշտ ազդեցութիէձ ա
րին Վասակի բնաւորութեան վրա։ Բայց նա
