Այս էջը սրբագրված չէ

դեմի տենչանքը նա սյլ էլս չէր կապում Պարսկաստանի դէմ ասլռւոամլէութիւ ն յաբուցսԽելու մտքի հևա, Կար աւելի հեշտ միքոց

պարսկասիբութին։ըւ նրա կրթութիւնն

սաացահ մի ուրիշ մարդ էչ չէր զոհի իր նպաաակլX քրիսսւաակէութեան շահերին։ կարելֆ էր լինել հեթանոս հայ, պարսիկների ձեովւի սռսկ, թասդ սաահալ, փաոք Վայելել և խազադութիւն հաստատել երկրի մէքւ Մհոահութհան այս եղանակը ի/որթ չը ոքէաի I Ի՛ն էր այն ժամանակՎայ աԱաարրերների համար, Սաաւանեան քաղաքականութինը այնքան ամուր ու ահաւոր էր, որ շ աս։ շատերի համար նա պիտի լին էր մի պնխորաակելի պաանէչ, որի ավև կարելի է միայն գլուխ իջեցնել, Եւ. երբ Ցաղկերտը յայտնեց հայ նախարարներին թէ ոչինչ է նրանց հալաաարմութիւնը, ոչինչ են նրանց աոյ֊ա հարկերը և մաաոլցահ ձաոայութինները, թէ իր էյ։ «Վսաահութիւնը նրանք կը գրաւեն միայն կրօնափոխութեամբ, Վասակը, ի հարկէ, մի առանձին մեծ կաարուսա չը

համարեց քրիստոնէութիւնից հրաժարՎելը։ Ջը մոռանանք որ ՄիհքՏնեբսէհը Պարսկաստանի կառաՎարիհ, էր, որ խաղաղ նուաճուԱներ անելու մէ, նա մեհ վարսլեա էրանշուշտ Վասակին և միլ.ս նախարարներին

դրաւելու համար նա, բացի պարգևներից,