դիպել, իսկ միւսը, ՄիհրԱերսէհի ւսաօէոր դութեամլբ, երևաց Հայաստանի սահմանա գլխի վրա,֊Վասակը այլ ևս աւելորդ համաբեց դիմակը և սկսեց այնպիսի գործեր։ Ոբոնց համար աբգէն չէ կարելի ոչ մի արդարացում դանել, որքան էլ պարղենք ՜նրա նպատակ, ու ձդտուա&երը աւսմենպնպասաաԼոր կերսլովէ
Ամենից ա,,.,վ յիչենք ՛է՛րա յաբուցած հերքին, բհտաԱեկան պատերազմը մի այնպիսի ժամանակ, երբ երկրին սպաոկում էր մի մեծ արգաւանք։ ԱպստամբութիլԱր տիրացել էր արքունական տեղերին, այսինքն Աբարատեաե երկրին։ Ահաւոր պայքարի մէջ անկասկած ւքեծ ՚եշաԱակութիւն ուԱէր
ում է պատկանում երկրի սիբտը, Վասակը, դգալով այդ կարևոբութիւնը, օզուա քաղեց հայոց դօբքերի բացակայութիւնից և զէնքի
՚՚յԺ՚՚վ յես> խլկ այդ •«եղերը։ Հարուածի
դէմ իսկոյն դուրս հանվեց հաբուած։ Ա
պսաամբութեան տագեապը այնքան մեծ էբ, որ նա ստիպված եդաւ շտապով յեա դաբճնել այն բանակը, որ Վաբդանի առաջնորգութեամբ ուղարկված էր Աղուանից երկիրը՝ պարսից զօրքի դէմ կռ ելու հաժար, Վարգահը վերադարձաւ և սարսափելի չափերով գործագրեց «ակն ընդ ականշ սկզբունքը
Արարատին երկիրը նորից խլելուց յետոյ.
