նա արշաւեց Վասակի վրա, որ ամրացել էր V՚իւնեաց երկրում։ Եւ քքնչ տեսարաններ։
«Շատ Դարուա/քներ թափեցին ուրացեալհե
ր։ դչիին,պսու մ է Եդիշէն,մինչև որ
սուրը եպիսկոպոսների ժողովը և քահասնա ների ամրողջ ուիտը արտասոճք էի՛ն թափում այն սաստիկ դայրացաե մարդկա՜նց վրա, որո՛նք բորիկ տղամարդկա՛նց և փափկասուն կանանց քշում էի՛ն հետիոան, այնպէս որ շատ մսքՍուէչեևր ճանապարհների անցքերում քարերին էին ղարկվոա֊մհ։ հըմրէճխա երկիր։ ՛հեռ, առարկա փորձանքը չէր հսաել նրա դոներին, բայց ա արդէն ծուաավում էր ներքին կրքերից, մոլեդնութեսձ։ Հասաձ եդըայրասպանութիւնից։ •Բրիստո֊
նէութեան դատը պաշտպանող կուսակցու թիւնը միջոցների իարութիւն չէր ճանաչում» հաշաոութիւն երկու կող$քերի մէջ ասյլ ևս չէր կարող շիներ
ք՚այց այնքան կատադութեան հասաե ապստամրութիւնը դրսից նայողին ուրիշ մտքեր պէտք է թելադրէր։ Այդ անօրինակ եռանդը յայտնի չափով երկիւղ ազդեց պարսից արքունիքին։ Ժամանաէլն էլ նպաստում էր այդ եր կիւդին։ Ցասդկերտը անաջոդութեան էր ձսձւդիպել հեփթադևերի պատերազմում։ Այդ նեղ միջոցին Միհլքներսէհը զգուշութիւն է ձեոք առնում։ Հայերի յա֊
