մաոութիւնը արդեօք չէ՛ր ըոյը տալիս թէ Պարսկաստանը նրաԵք։ ենէհոա մ պիտի տեսն։ զինված Արևմուտքը։
Եւ Իրաւ, դա մի լուրջ հարց էր։ Հայերը իրանը բոլորովին անօգնական չէին համարամ՛ էքսր քը իստոնեայ ԵւրՕպահւ որ,
ինչպէս կարծում էին Հայաստսքկում, չէր թոյլ տայ որ մի փոքրիկ քրիստոնեայ մոդովուրգ աբսրվի ասիական վիթխարիի սաների աոակէ հինգերորդ դարը պատմութեան առաջին շրջանն է, երբ Ասիայի մէջ տառա պոզ փոքրիկ անպաշտպան ագգութիւԵը լաբում է իր բոլոր ջանքերը ազատութիւն գտնելու համար, յոյսը դրած Եւրօպայի վրա։ Նոր երևոյթ է գա, և այդպէս էլ պիտի լինէր, քանի որ քրիստոնէութիւնը անջատել էր այԴ ագգութիւնը ընդհանուր միջավայ բէՏ> թշնամացրել նրա հետ։
՚Բրիստոնեայ Եւրօպան հայերի համար այդ ժամանակ Բ իլզանգիան էր։ Այդաեզ էին հայերը լուսաւորվել, այդաեզ էին սովորել ատել ասիականութիւնր, բոնութիւձյը և սիրել ագատութիւնը. այդտեղ էլ նրանք զի. նակցութիւձ էին որոնում իրանը իւրաըրած քաղաքակրթական իդէաշները ասիականոլ. թիւնիը պաշտսչանելու համար։ Գե/լ ա. պսսւամրութեան սկզբում հայերը պատգամաւոբսւթիւՍ էին ուղարկել բիւգսնդական
