արքիկէքքչ օզԵաթիլն խնդրելու։ Եւ այդ օգնութեան վրա յոյս դրա&՝ նրահք կէ1լԱա պաակում էին իրանց եռանգըէ
Անկարելի է, որ Միհրներսէհը իմա֊
8ա։ Էէ Ժնէր այդ պագամաւորութեան մասին/ քանի որ ունէր Վասակի պէս մի
գործակալ, որ սկզբում, ինչպէս տեսանք, կեղևել էր հալքստարմութիւն, հետևաբար ե
լալ տեղեակ էր ապստամբութեան բոլոր գաղտնիքներին. Պարսից մեծ վէղիրը հար կա Լոր համարեց մի անժամանակ թուլացնել իր բաղսքակասնութեան խստութիւնը, Ծին
չե իսկ հրատարակվեց Ցւսզկերտի մի հրամա՛նը, որով նորից թոյլատրվում էր հրիտոնէութիւնը, Այդպիսի մի թուղթ հարկա ւոր էր մանաւանդ ապստամբութիւնը ք/ա աոելու համար։ Վասակը գեղեցիկ աոիթ ու նէր հայ ժողովրդի մէջ ազբօպագսւնղա անելու որ այլ ևս ոչինչ երկիւղ չը կայ պարսիկների կողմից։ Բայց քրիստոնէահըսն կու սակցութինը հիմքեր չունէը հաւատալու թէ դա մի քաղաքական խազ չէ. ուստի չը զիքեց, ղէնքը վայր չը գրեց. Թէ որքան լալ էր նա հասկանում իրերի գրութիէնը, ցոյց է տալիս այն, որ պարսկական հսւշտութիւ նը .անկեղծ էէր՛ Միհբներսէհին ժամանակ էր հարկաւոր մի հարց ազարզելոռ Այդ հար ցը վերաբերվում էր Բիլղանգիային։ Եւ նա
