ուղղակի դիմեց բիւզանդական կառավտրութեան, հարցրեց։ արդեօք ոէնքք նա թշնա
մակւսն տրամադրութիւն դէպի Պարսկաստանը,
Մարկիանոս կայսրը, որ պիտի պաքոասիտանէր այդ հարցին, հեաեում էր այն սկդբունքին թէ մի թագաւոր չը պիտի պատերաալԱներ յարուցահէ, երբ նրա պետութեան պասյիւն ու դահերը վտաեգված չեն։ Պարսկա֊հայկական պայքարը քաղաքական նշաԱակութիւն հուհէր Բիլգամնդիայի համար որ վաղուց վճռել էր հայոց հարցը, բարե. կամական համաձայնութիւն կայացնելով Պարսկաստանի հետ՝ Հայաստանի բաժանման մասին։ Մենք տեսանք որ քրիստոեէութիւնը միայն ոչքրիստոնեայ իչխովներին էր վաիսեցնում, իրապէս նա նչանակութիձ, կարող էր ոձ,ենալ մի քրիստոնեայ պետութեաև համար այնքանւ ժամանակ, որքան նրա քաղաքական շահերը պատրուակ էին պահաԱ1ք՛
Բացի դրանից, Բիապանդիամն այդ ժամանակներոլմ սաստիկ վտանգված էր իր եւրօպական սահմասեների կողմից։ Ահարկու Ատ իքլան արդէն շատ անգամ էր ցոյց տուել ֊արևմտեան քաղաքակիրթ աչխարհին իր
նոլյսճողական կարողութիւնը։ Բիւզանդիան հարկ էր տալիս նրան և միշա սպասում էր
