քաքութեամբ և նահատակվել առանց ափսոսահքի ք առանց վարաեուՏեեբի։
Ակդրից ռ,յդսլէս Կ գրված նպատակը.
նահատակութիւՏւա Այգպէս էլ պէտք է
նայել այդ մեծ ւքենամաբտութեանւ Իրրե քաղաքակւսն ձեռնարկուքէիէՏւ, նա մի խակ, լալ չը մտածված արկածաինգրութեասն է նմա՜նվա մ։ սառե հաշիլը, էէր ագարտաւորական է
մանաւանդ այն դէագքումյ երբ մի ամբողհ ժողովրդի վիճաէչն է տնօրինվում, երբէք չէ կարող իւելացիութիւն համարել մի թզում/ի աքենամաբտութիւձյը մի հսկայի հետ, երբ չորս կողմում չը կասն թղուկին նոլասաոզ հանգամսնքներ։ Այս պէս սաէձւ դատողների համար Վասակը հանդիսանում է ե՚ շատ ի/ելօք, Լ՛ դուր տեղը ղբպաբաված.
Բայց երեոյթը միայն քաղաքական կողմ չոճի, և այանՍ դատողութիհկը, լօդիկէսն ահսզօր ե՚ն այն գկպքում, երբ հասարակութեան աբտմագրութինը անչափ բարձրացած է,
երբ նա աուս է նետվում մի իգէալ իր ագործելու, մի սուրբ սաացուածք ձեոբ բեբելուէ հայ ժողովուրդը կամ նրա մի նշանաւոր մասը ուղում էր պաշապանել իր ճէուիրտկէսն ժաոաեդութխձւըւ Այստեղ էշ նոյս հոգեկան գրութիւնն է, որ տեսնում էնք սէսհատի կեասկքի մկհյ ռբինակւ երբ մի հատ մարդ ղէնբը ձեռքին գուրս է վազում
