գլխաաորապէս եդբայրասպանութիւն, մի և նոյն աղղի երկու մասերի փոխադարձ ոչնհացում։ Պարսիկ՛՜հերը իրանց հաւատարիմ հայերի՛ս պիտի աավ քայէին, իսկ սրանք, հաւատարմութիւնը լալ ա սլաց ուսանելու համար, պիտի կոլէին իրանց եղբայրների դէմ
ասռահձին յամաւղութեամբ,
գժբախտութիւնը միայն այսքանը չէր, Աւելի ծանր էր այն դժբախտութիւնը, որ հայոց բա՛նակում ամենքը չէին գաղափարով միացած ք մի մարմի՛ն ու մի հոգի դարձած։ Երերվող բնաւորութիւններ կային, հաա յա. 0ոերի համար պարղ էէր արիւնհեղութեան 4ւՏներաժեշսէութիւնըւ Վասակը գիաոէր այդև պարսից բանակից էլ չարորակում էր թուլաց՛նել գիմագրութիւնը, երկար բանակցութիւններ էր վարսւմ որ ուխաապահ նախարարները ցած գնեն ղէնքը։ Խղճալի է այդպիսի մի բանակը, որի մէջ միութիւն չը կայ, որ տարուբերվում է վճռական, ահաւոր բօսլէին…
Բայց և այդպէս, 451 թլականի յանիի ՝հ֊Ի օրը մէկն է այն հաղուագիւտ պաա մական օրերից, որոնք յաւիաոեան դրոշմվում են մի ժողովրդի սրաոում և դառնում են աաքենարարձր, աաքենպհուիբական մի պաչաամունք։ Ազդերը անեն իրանց սեփական առները, որոնց հետ կապված են սքանչելի, յա֊
