րելիները Պարսկաստանի խորքերում նոյնէ ոէէէ1 մխիթար,,ւթիւն չունէին, բացի գրքերից։ Նախարարների հետ գերի էին գընացել և շատ ասգեուական երիտասարդներ՜,՜ որոնք վարակվել էին լրգհանուր ոգհորու թեամբ, բայց գնո չէին ճտշակել այն սրրութիւն ը, որի համար կռւու֊մ էինւ 6ւ ահա (է։ ա». հայրենիքից, գերութեան և սւաոապսՏնք ների մէչ, կարելի է ն չմարել մի այսպիսի տեսարան։ Հասակաւոր նախարարները երիտասարգների ուսուցիչ են դառնում, սովորեցնօւմ են մայրենի գպրութիւնը։
Հայաստանի սահմաններից դուրս էր ալյսրձեալ, որ Մամիկոնեան տան մի այրին, Ձուիկ տիկինը, Վարգանի եղբայր հմայեակի ամուսինը, իր երեխաներին գաստիարակեց, գիր սովորեցրեց։ Ջուիկ տիկինն էլ Սահակ Մեսրոպետն դպրոցների մի տուղն էր։ Եւ նրա դաստիարակութիւնը պատրաստեց մի այլ մարտնչող հայրենի պատութեան և մտաւոր ստնկախութեաև համար։ ՛հա նրա .որդի Վահանն էր։
Ահա ուր էին թագնված կայծերը։ Հայը սկսել էր պաչաել իր մայրենի գրականութիւնը, որ և թոյլ չը «.ուեց նրան կորչել ժամանակի վատութեան մէչ։ Նա սկոեց նորից պատրաստվեչ իր դատը պահպանելու համար։ Եւ Աւարայրի ճակատամարաից հա֊
օ. այսրոա շ»
