կանց սաեդծած ծէսերն ու ձները, հայոց հէ կնդեցին ապրում էր իր համարյ դաստիարակվում էր հինգերորդ գարի գրականու թեասև վրա, որ ամրույք ժամանակ բարձր հեդինակութիձ, ՏՌաց, մի և նոյն ժամանակ մաոաւոր փոխաոութիւններ էր սուում 1Լբեմուտքից ք որրան այդ թոյլ էին աալիս քա
դաքական դժբախտ հանգամանքները
Իաւկ այդ հանգամսքկքկերը երկար ոև երկար կախված էին հայոց աշխարհի վրա։ (Լրիլն—աւեբւսնքի դարեր եկան ու գնացինք
գահեր հիաքևվեցին , գահեր խորտակվեցինք ազգարնակութիւնը սպասվելու չավ. հնչվեց, ստբկութեաս ամհնագաժան լուծեր կրեց իր վզին. Բայց խաւաբի ու անէծշների մէջ չէին
մարում կենգանութեան կրակներլւ« հրանք ամեն ժամանակ, ամք/ն տեղ մի և նոյն կեր
պարանյխ ուէյէինՄեսրոպետւքհ գքրր։ Մեր
հազարամեայ անցեալի այն երկար ճանապարհին, որի վրա փոված են մեր անհոճ. Ա1աոապաԱքները, ոչ բանաւեր ոճաէթԱք մեր պահպահութեսւն համար ք ոչ ոյժ, ոչ հնարաւորութիձ,, ոչ էլ գրսի օգնութիւն, այւ մի
հատիկ բան միայն Մեսրոպետն գիրըէ
Կամենճլմ էք տեսնել նրա հրաշագործութիւնը, դիտեցէք աքեր պաամոլիքեան ա մենամոայլ, ղարհուրերնոզ շրչաններըք երբ բոէնաւոբի սուրը գերեզմանոց էր դարձնում
