Այս էջը սրբագրված չէ

քասագրում է մեր (աւսւան անգամ։ Կրթու թեամբ, բն աւորութեամբ, ձգտու ՍնԼբէէվ մենք ասյն էինք։ ինչ մեզանից շատ մեձ, աքեղ վրա տիրող աղվև էր։ Է՛րանը մեր մէջ էր աւղբօւմ։ Պասհսչանելով աքեր լեզուս, ազգային ա/աէոակաեութեան այս առաջնակարգ սյժը, պահտզանելով աքեր պայւ&էգակասն առանձին, ցեղային յաակութիւնները, մենք աքեր ա։եփա կան տեղն էինք գբ աւում ազգերի այն խաո

ն»արանի մէհ, որ Իրա՛նի աղեաութիւՏւ էր կոչվում։ Բայց մի և նոյն ժամանակ մենք ձըգ

աոում էի՛նք գէւի իրանականութիէՏէը, հերա։ Էինք եձումիրանական ազդեցութիւնը, կուլտուրա կան , հասարակական և աղետական հսէսկացողութիւննեըը

՝Բրիսաոսից չորս հարիւր աարի առաջ Բսենսփոնը իր տասն հազար յոյների հես։ ասԱցնում էր Հայաստանով։ Մանելով մի հայ դիպէ նա հանդիպում է քբի ղնացաՏ կանանց և իօռում է նրանց հետ աւլարսկերէն լեզու ով։ Եթէ պաբսկւեբէնը այդքան լալ հանօթ էր հայերին մի յեա լքկկաե գիլզում, հասկանալի է թէ ինչ կը լինէր նա աւելի իոշոր կենարօններում, մանաւանդ երկբի այն մասի մէջ, որ ՓսենովւոՂփ տեսաե տե ՂԲԻց աւելի մօա էր Պարսկաստանին։ Եւ այս բանը չը պիտի ղարմացն։ մեղ։ Հայերը առհասարակ հեշտ էին ենթարկվում իրանց