ելրօպակասն կուլտուրային &ն ուղում հսլսյ տա կվեր Փաղաքակահ շահն էր այդտեղ խօ աէում։ հռօաքէակասն երևելի պատմագիր Տակիաոսը ասյսպէս է բնորոշում հայերի՛ն. հայ֊> երքլ, որո՛նք իրանց երկդիմի հալատարմուր։ թեամբ հրաւիրում էի՛ն աքէկ և միլս կողմի հպարթԱսերի և հոօաքէացիների) ղէքը, ի բսէնց երկրի գիրքո4> բալւքնլւի մաԱութեասմր ասւելի մոտ էին պարթ1հներիէ նրա՜Տյւյ հետ խաոնված էի՛ն ամուսԱութիւհներով և, աԱծաքյնօթ լի՛նելով պատութեահ հետ, աւելի թեքվում էին դէպի այնտեղ, դէպի ստրկու թիլկրծա Մի ուրիշ տեղ Տակիտո»ն ասում է թէ հայերը ատում էի՛ն հոօմայեցիներինա
Մ օմղէնը հոօաէկական տիրապեսյոԼ
թեասն ասմբողհ ժամա՜նակամիջոցը բնորոշում է այսպէս. «Հայաստանը հաւօմէական երկարատև տիրապետութեան ժամանակ էք Աաաք ոչ—յունական մի երկիր, որ ա՛նխզելի կապերով կապված էր պարթԱների պեւոութեան
հետ թէ լեզուի » կրօնի միութեամբ, թէ
րաղմաթիւ ազգականակա՜ն կապերով շաաա որ Ըհտ անի բների աքէք, թէ հագուստի 1ւ
ղէնքերի նմա՝նոլքքհս։մչա
Բայց պէտք է այստեղ, միաձկողմա՝սիու թիւնից խուսափելու համար, ասել և այ՜ն որ արևմտեւսն աշխարհը, իբրև նուաճող և տէր,
այ՜նպէս չէր պահում իրա՜ն Հայաստանի աքէհհ
