նրա ակձնաւորութիւհւր, նրան աշխարհ ոէ
զարկող զերագոյն էակի յաս,կութիձ/ները, Իր նորք վաամկգաա որ աիւոյեանի դէմ զինվում է և հեթանոսութիւձը։ Բայց քրիաւտոնէական կբօնը այդ վէճերի ու իրասրանցուքքների մէև ոյժ և պասէրասւոտկաԿուիհիհւ
է ձեռք բերում։ Նա եոանգով գործում է, ծիսական շ գաւանական և վարչաոկսքկ սիսսէեէ&եր է ստեղծում, աշակերտում է յո1ա կան փիլիսոփայութեան, իք է էլ դա հեթսրնո մտքի արէոագրոէթիէձ էր, և. վերցնում, իլ բացնում է նրա՛նի այ՜ն, ի՛նչ հարկաւոր էր եկեղեցուն՝ նրա գոյութիա1սր գիտական հիմքերի վրա ամրացնելու համար։
Ջորրորգ գարումքրիստոնեասերի մտա Լոր պաւորաստոէ֊թիէձր այ՝կքա նշաԱաԼոր առաջագիմութիձւ էր արել, որ վերացական, բարձր հարցերը քն՛նելու և պատճառարակե
չու համար հրասսչարէսկակա՚հ մեծ մոգողներ էտն գումարվում։ Սկսվում է աիեդերակսքն ժոզոէիլերի շրջանը, որ ահագին ոյժ է տալիս եկեղեցուն, կազմակերպվում ու պատրաստում է նրա՛ն մի համաշխարհային տիրապեսւութեակ համարա
Թէ որքան լիտակութինւ ու ճշմարաութիւձ կար այդ շարժոլէ&երի մէհ, թէ ինչպէս է էն ձևակերպվում այն կբօնակա ճրյմարաութիւններր, որոնք ազգերի և լեզու֊
