— Անմիջապես, անմիջապես,— պատասխանեցի։
Վազեցի հեռախոսին և զանգահարեցի քաղաքի առողջապահական բաժնին և խնդրեցի թույլ տալ մի մարդու մի ձրի հիվանդանոցում մեռնելու։
Իմ խոսելու տոնն այնքան մեղմ էր և աղաչական, որ բաժնի վարիչը պատասխանեց.
— Ես կհեռախոսեմ «Como» հիվանդանոցը, որ ընդունեն նրան.
— Շնորհակալ եմ, շատ շնորհակալ եմ։
— Հանգիստ իր ոսկորներին,— ասաց բաժնի վարիչը, ավանսով հանգիստ մաղթելով իմ հայրենակցի հիվանդ ոսկորներին։
— Շնորհակալ եմ, պ-ն Նիկըլս, շատ շնորհակալ եմ։
Հեռախոսը փակեցի, գլխարկս դրի և իմ թշվառ և հիվանդ հայրենակցիս հետ դարս եկանք փողոց «Como» հիվանդանոցը հեռու էր։ Առաջարկեցի հիվանդին տրամվայ նստել, բայց նա չհամաձայնվեց.
— Այս ցնցոտիներով ամոթ է,— ասաց,— քայլենք, դեռևս ուժ ունեմ։
— Աղքատությունն ամոթ չէ,— պատասխանեցի,— նստենք։
Հիվանդը չհամաձայնվեց, Օթոմոբիլի համար էլ ես փող չունեի: Սկսեցինք քայլել: Շոգ էր: Կիզիչ արև: Սալահատակի ցեմենտը. կակղել էր և կպչում էր կոշիկներին։ Քրտինքը վազում էր իմ ճակատից, բայց ուղեկիցս դողալուց դադրեց։
— Քայլելն ինձ օգտակար է, լավ եմ զգում,— ասաց։
Ուրախացա, վախենում էի, որ ճանապարհին մեռնի և իմ գործս ավելի դժվարանա և հոգիս ավելի ցավի։
—Երևի ձեզ հարկավոր չէ հիվանդանոցում պառկելը, ձեզ հարկավոր է օդափոխություն,— հարեցի։
— Թափառում եմ երկրե երկիր, դրանից ավելի օդափոխությո՞ւն, իմ նպատակը մեռնելն է։
— Մեռնելու համար շատ կարճ միջոց կա։
— Դրանից վախենում եմ, ուզում եմ հանգիստ մեռնել,- պատասխանեց հայրենակիցս: Սիրտս սեղմվում էր։
Կյանքն ինչքան դաժան պետք է լիներ, որ մարդ ուզենար