hանուր լուսավորություն ուներ, այնպես որ դժվար եղավ ինձ hամար Կիրակոսյանին անմիջապես գտնել։ Կիրակոսյանն ինձանից առաջ էր գնացել, առաջը դրել էր մի բաժակ թուխ գարեջուր և քիչ քիչ խմում էր, երբ մոտեցա իրեն:
— Ձեզ էի սպասում,— ասաց Կիրակոսյանը։
— Ուշ չեմ,— պատասխանեցի։
— Ո՛չ, ուշ չեք, նստեցեք։
Նստեցա։ Սևամորթը մոտեցավ անմիջապես, մի բաժակ սառույցով լիքը ջուր դրեց առաջս և կանգնեց:
— Մի բաժակ գարեջուր,— ասացի սևամորթին։
Սևամորթը շրջանակաձև մի շարժում արավ և հեոացավ: Ես մի պահ լուռ մնացի, Կիրակոսյանը հայտնապես ջղային մի կացություն էր ապրում, երևի նա ուզում էր, որ խոսք բանայի իր ճառի մասին, բայց հարմար չէի գտնում։
— Ւ՞նչպես հավանեցիք իմ ճառը,— հարցրեց վերջապես Կիրակոսյանը։
Սևամորթը մի բաժակ գարեջուր դրեց սեղանի վրա և գնաց:
— Ճառը արվեստի տեսակետից լավ էր,— ասացի,— բովանդակության մասին ոչինչ չունեմ ասելու, որովհետև ես քրիստոնեության չեմ հավատում։
Կիրակոսյանը շրթունքները ցավագին կծկեց և ագահորեն ինձ էր դիտում և սպասում էր խոսքի վերջանալուն։ Ես շարունակեցի.
— Բայց ինձ շփոթեցրեց ձեր աղոթքը, պրն. Կիրակոսյան — անարժան առաքելություն, մեղքերի հրապուրանք, տկար հոգի — այս բոլորը ինձ չափազանց զարմացրին։
— Այդ աղոթքը շատ անկեղծ էր, որովհետև ես ինքս Էլ եմ խոստովանում, որ իմ ճաոը սուտ էր,— պատասխանեց Կիրակոսյանը։
— Դարձյալ նույն «անկեղծ» խարդախությունը,— մտածեցի,— դարձյալ չարությամբ, կեղծավորությամբ լեցուն «անկեղծությունը»:
- Եթե չեք հավատում, ինչո՞ւ եք ասում,— հարցրի շատ վճռական և կտրուկ:
Կիրակոսյանը երկու ումպ ևս քաշեց գարեջրից։
— Ասում եմ,— շարունակեց նա,— որովհետև շատ եմ