3
Դեռևս հարկավոր չէր և ոչ էլ նպատակահարմար հատուկ մարդ ուղարկել Արևելք՝ ապրանքի համար։ Ես Նյու–Յորքի արևելյան գորգի մեծաքանակ վաճառատներից մոտ 250.000 դոլլարի ապրանք գնելուց հետո, որոշեցի գնալ մի հայկական ճաշարան և որոնել Գոդբաուտ ընկերության ցանկացած վաճառական–մասնագետներին։
Երբ մտա Լեկսինգտոն ավընյուի և 14–րդ փողոցի մոտերքում գտնված մի հայկական ճաշարան՝ ոչ մի հաճախորդ չկար տակավին։ Մի քիչ վաղ էր։ Ճաշարանի սպասարկուներից մեկը, որ Ամերիկայի համար անսովոր մեծ բեղերով մի մարդ էր, մոտեցավ իմ սեղանին․ առաջս դրեց ճաշարանի մենյուն և կոկորդը հիմնականորեն մաքրեց։ Մենյուն անգլերեն էր։
«Երևի ինձ ամերիկացի կարծեց»,– մտածեցի։
Ես էլ անգլերենով պատվիրեցի մի թաս քեբաբի։ Սպասարկուն, փոխանակ խոհանոց գնալու և պատվերը տալու, բարձ և կոպիտ բղավեց․
–Թաս քեբաբի մը՜․․․
Ճաշարանի ձախ կողմի պատի վրա գտնված մի ծակից, էլի մեծ բեղերով, մորուսավոր, աչքերն ուռած և կարմրած մի մարդ գլուխը դուրս հանեց և իր կարգին բղավեց․
–Ինչ կվըռվըռա՞ս։
–Թաս քեբաբի մը ըսինք, հայտե՛։
Սպասարկուի երկրորդ գործը եղավ մի բաժակ ջուր դնել սեղանի վրա և հացի երկու շատ նուրբ շերտ։ Հացի շերտի նրբությունից ես կատարելապես համոզվեցի, որ նա իսկապես ինձ ամերիկացու տեղ էր դրել, եթե ոչ ամբողջ մի հաց պետք է բերած լիներ, եթե հայ լինելս իմացած լիներ։
Իհարկե թաս քեբաբին ստանալուց հետո՝ ամնիջապես սրբեցի հացի շերտերը և խնդրեցի նորից բերել։ Էլի երկու նուրբ շերտ։Երբ երկրորդ անգամ հաց խնդրեցի, այս անգամ սպասարկուն բղավեց դեպի ծակը․
–Մեկ հատ թամամ հաց ղրկե՛, իշուձագը հայու պես հաց կուտե կոր։
Ճաշը վերջանալուց հետո՝ թրքական սուրճը հայերենով
