Էջ:Վահան Թոթովենց, Ամերիկա.djvu/266

ամբողջ օրն աշխատում ես և ստանում ես 14 դոլլար, իսկ ես միայն երեք ժամ նստելով ստանում եմ 25 դոլլար:

--Երևի մինչև հիմա հեռախոսը չի զանգահարել:

--Այո:

Եղբայրս հեգնորեն ժպտաց, գլուխը երերցրեց:

Ես ոչինչ չհասկացա, կարծեցի թե դեռևս նա իր ատամներն է կրճտացնում, որ ես չափահաս դառնալով՝ ազատվեցի այն կապանքներից, որ ամերիկյան օրենքը սահմանում էր անչափահասների համար, տալով նրանց իրենց ծնողների, մեծ եղբայրների կամ հորեղբայրների խնամքին և բռնապետության:

Պատահեցի մի քանի բարեկամների:

--Ու՞ր ես ծառայում:

--Մեռելաթաղի գրասենյակում:

--Ոհո՜...

Ի՞նչ կա, ի՞նչ է պատահել, ինչ կարող է պատահել,-մտածում եմ:

Առավոտյան պատահում եմ մեռելաթաղի դիրեկտորին:

--Ինչպե՞ս է ձեր գործը,-հարց է տալիս:

--Չափազանց լավ,- պատասղանում եմ:

--Ուրախ եմ, շատ ուրախ եմ, խոստանում եմ եկող ամիս ավելացնել քո ռոճիկը,-ասում է դիրեկտորը:

Հրճվում եմ: Ման եմ գալիս ամբողջ քաղաքում գտնելու և պատմելու նրան իմ հաջողությունները:

Դիրեկտորն ամեն պատահելուն՝ ուսս ծեծում է և ասում.

-- Եթե ինձ մոտ մնաս՝ ես ամեն ամիս քո ռոճիկը կավելացնեմ:

Չորրորդ օրը, երբ զբաղված էի Դանտեով, ժամը տասին մոտ, հեռախոսը զանգահարեց.

--Հըլո՜...

--Հըլո՜...

--Լոյդի մեռելաթաղի գրասենյակն է:

--Այո:

--125-րդ փողոցի N600 տանը մեռավ պրն. Վիլյամ Հովրդ Ջոնսոնը, խնդրում եմ գալ տանել:

--Շատ լավ, շատ լավ, այս րոպեիս:

Ես հրահանգ ստացել էի, որ եթե այդպիսի հեռախոս լինի՝ անմիջապես