Էջ:Վահան Թոթովենց, Ամերիկա.djvu/269

Այս էջը հաստատված է

ինձ սիրտ տալով՝ սկսա կարդալ, բայց ականջիս ներսից ձայներ հասան, կարծեցի, որ սառույցների ձայն է:

--Երևի մեկն ու մեկը վրայից նետեց սառույցները և մոտենում է դռան,- արտասանեցի բարձրաձայն:

Դեռևս նստած եմ: Չեմ շարժվում: Ոչ գիրք է երևում աչքիս,ոչ սեղան, միայն լսում եմ չարագուշակ ոտնաձայն: Էլի կամքիմի կոչում: Սկսում եմ փիլիսոփայել -բոլորս էլ պետք է մեռնենք, այդ մեռելներն ուրիշ բան չեն, եթե ոչ քիմիական մի զանգված, ոչինչ, ես էլ պետք է մեռնեմ, հայրս էլ մեռավ, ես մեռելներ շատ եմ տեսել:-ինչ են իմանում մեռելները կեղպեքի ծածկագիրը: Չեն կարող բանալ դուռը:

Բայց դռան ճեղքից նշմարում են Վիլյամ Հովըրդ Ջոնսոնի աչքերը:

Միայն հույսս մնում է փիլիսոփայությունը: Դիմում եմ բոլոր փիլիսոփայական ֆրազներին-

«Գերեզմանից սկսում է լույսը»:

«Կյանքը ունայն է»:

«Մահը հավիտենական խաղաղություն է»:

«Երանի նրանց որոնք...»:

Վիլյամ Հովրըդ Ջոնսոնն ուզում է կողպեքը բանալ և դուրս գալ: Հիշում եմ այն փոքրիկ երեխային: Խղճում եմ այն նրան:Ով է բանտարկել այդ անմեղ մանուկը պառավների հետ:

--Եթե այդ երեխան չի վախենում, ես ինչու եմ վախենում,- մտածում եմ ինքս ինձ սիրտ եմ առնում, ոտներս խփում եմ գետնին, գնում եմ, նստում սեղանի առաջ: Հանկարծ մի գոռոց և ահռելի պայթյուն: Սրտիս բոլոր սյուները քանդվում են: Ատամներս սկսում են կափկափել: Շարժվում է տակիս աթորը: Մեկը հետս է խոսում: Սկսում է բղավել և տարերային կերպով շարժվել: Հանկարծ ինքս ինձ գտնում եմ փողոցում: Ահա Օպընհայմը: Ինչ գործ ունի Օպընհայմը մեռելների հետ: Միթե փողոցում չեմ:

--Պր-ն Օպընհայմ, բարև ձեզ:

--Բարև ձեզ:

--Ուր եք գնում: