Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/139

— Չեմ կրնար տալ, ընծի արդեն ութը ղուրուշ մալ է եղեր։

Թուրքը պահանջում էր, որ հինգով տա, հայը չէր տալիս, թուրքը հեռանում էր ատելությամբ, ատամները կրճտացնելով:

Անցնում էր մեկ-երկու օր, և ահա փողոցում մի իրարանցում — թուրքերը ծեծում են ինչ-որ հայու։

Արշինը հինգ ղուրուշով ապրանք չտվող հայ խանութպանն է ծեծ ուտողը։ Թուրքն էլի էր հանդիպել նրան փողոցում։ Թուրքը հարցրել էր.

— Հինգ ղուրուշով չե՞ս տար, գյավուր։

— Ո՛չ։

Եվ թուրքն սկսել էր բղավել։

— Դինիմե սեոտի^[1]... հասեք, ես խաղաղ անցնում էի, Մուհամմեդին հայհոյեց, սուրբ կրոնը հայհոյեց...

Ահա ամբոխը կոտրտում էր հայ խանութպանի քիթն ու բերանը, իսկ հայ խանութպանն ամեն մի հարվածին պատասխանում էր.

— Հինգ ղուրուշով չեմ տար, ամա ձրի կուտամ, տարե՛ք։

Ոչ ոք չէր հարց տալիս, թե ինչո՞ւ ծեծ ուտող մարդն այդ խոսքերն է աղաղակում, ի՞նչ կապ ունեն այդ խոսքերը սուրբ կրոնի հետ։

* * *

Պատահում էր ուրիշ դեպք։

Մի քանի հայ, ամայի մի վայրում, հանդիպում են մի թուրքի, բոլորովին անծանոթ։

— Հայդե՛, ծո, աղեկ բռնեցինք...

Մոտենում էին թուրքին, խոսակցության բռնվում, անարգական խոսքեր ասում, թուրքը պատասխանում էր փոխադարձ անարգական խոսքերով։

1. Կրոնիս հայհոյեց։