Հովնաթանը բարձրացրեց գանգրահեր գլուխը և ժպտաց կապույտ և հոգնած աչքերով։
— Հայրի՛կ,— կերկերաց Հովնաթանը,— ուզում եմ, որ պապն ապրի։
— Պապի ողջ արևը քեզ լինի, որդի,— շշնջաց անդրանիկ որդին։
Երեմիան դիտեց իր հոր փակված աչքերը, ինչպես մեռած օրը, դիտեց նրա երկար և խիտ հոնքերը, երկար մազերը, բաց և լայն ճակատը, կուրծքը ծածկող միրուքը և մի ձեռքը, ուռած երակներով, որ անկախ թևից, հանգչում էր կրծքի վրա։
— Հովնաթա՛ն... նորից բացականչեց ապշահար հայրը,— դո՞ւ շինեցիր։
— Այո,— պատասխանեց Հովնաթանը և ժպտաց կապույտ աչքերով։
Առաջին անգամ իր կյանքում Անդրեասի որդի Երեմիան անդրադարձավ կավի այդքան ազնիվ օգտագործման։ Նա երբեք չէր մտածել, որ կավը, բացի թասերից, գավերից, փարչերից և աղյուսներից, կարելի էր օգտագործել և անմահության համար։
Երեմիան, իբրև արձան, միայն տեսել էր Քրիստոսի խաչելությունը։
— Ի՞նչ անենք այս...
Երեմիան կանգ առավ, չկարողացավ խոսքը վերջացնել, որովհետև մինչև անգամ չիմացավ, թե ի՞նչ անուն պետք է տալ — ո՛չ աման էր, ո՛չ գավ և ո՛չ էլ կուժ։
— Արձա՞նը,— ասաց Հովնաթանը։
— Այո, արձանը,— շշնջաց Երեմիան։
— Տանենք և թրծենք։
Եվ հայր ու որդի տարին կավը, դրին հնոցի մեջ և գիշերը բոլոր վառեցին հնոցը։
Ոչ մի կիրակի իրիկուն հնոցը չէր վառվել։ Երբ ծուխն ամպի նման բարձրացավ, բոլորը զարմացան։
Առավոտյան նրանք վերադարձան տուն և քնեցին։
Նրանք զարթեցին միջօրեին, զարթեցին և վազեցին հնոցը, բարձրացան պատերի վրա, հնոցը դեռ տաք էր, բայց
