— Չէ՞ որ մեր ետևը Հունաստանն է. երբեք չեմ ցանկանում վերադառնալ Հունաստան, մինչև անգամ հայացքով։
— Ես ձեզ բոլորովին չեմ հասկանում,— ասացի, բացատրեցեք ինձ ձեր ատելությունը դեպի Հունաստանը՝ ձեր հայրենիքը, արվեստի և փիլիսոփայության հին հայրենիքը։
— Արվեստի և փիլիսոփայության... հը,— ցավագին ծիծաղեց Պրոդորոբոբոբոլոսը,— ի՞նչ արվեստ, ի՞նչ հայրենիք, այնտեղ հազարավոր ավազակներ կան, որոնց գլխավորներն են Վենիզելոսը և Կոստանդին թագավորը, ուրիշ ոչինչ։
— Խնդրում եմ՝ բացատրեք։
— Գնանք քարտ խաղանք,— վերջացրեց նա։
Կամրջակի վրա մենք հանդիպեցինք Բրեմըրին և Բալթաճիսին, իջանք կաբինը և շարունակեցինք քարտ խաղալ։
Խաղի ընթացքում Բրեմըրը և Պրոդոբոբոբոբոլոսն սկսեցին իրար հետ կռվել։
— Դուք փաս ասացիք,— պնդում էր հույնը։
— Ես փաս չեմ ասել,— պնդում էր իռլանդացին։
— Դուք ստախոս եք,— գոռաց հույնը։
Իռլանդացին քաշեց ջրի շիշը և մոտ էր հույնի գլխին իջեցնելու, երբ ես և Բալթաճիսը բռնեցինք։ Բալթաճիսը խոստովանեց, որ փաս ասողն ինքն է եղել, ես էլ հաստատեցի։ Պրոդոբոբոբոբոլոսը հավատաց, ձեռքը երկարեց Բրեմըրին, ժպտուն և խեղճացած հարեց.
— Եղբայր իմ, ներողություն եմ խնդրում։
Բրեմըրը անկեղծ և խոր բավականությամբ ժպտաց, բռնեց իրեն երկարած ձեռքը, ուժգին սեղմեց և ձախ ձեռքով էլ թափ տվեց նրա ուսը։
— Լավ, լավ, շարունակենք,— ասաց։
Մենք շարունակեցինք խաղը։
Խաղի ընթացքում Բալթաճիսը ծաղրում էր Պրոդոբոբոբոբոլոսին։
— Դու ո՞վ ես, որ Հունաստանի արժեքը, մեր փառապանծ հայրենիքի արժեքն իմանաս,— ասում էր։
— Ես քո հայրենիքի ամբողջ կշիռը գիտեմ,— պատասխանում էր Պրոդորոբոբոբոլոսը և մի «թագավոր» խփում սեղանին,
