— Ի՞նչ է պատահել,— հարցրի անտարբերությամբ։
Տիկին Ռիգզը խելագարի պես ճչաց, այնքան զայրացավ նա իմ պատասխանից, որ ուզում էր դռան փայտը կծել։
— Դուք անպատվում եք մեզ գարշելի սևամորթի երեխան բերելով իմ տունը,— բղավեց մր. Ռիգզը։
— Իմ սենյակն եմ բերել,— պատասխանեցի և ուզեցի հեռանալ, երբ մր. Ռիգզն իմ թևից բռնեց անսահման զսպողությամբ։
— Դուք պետք է հեռանաք իմ տնից,— շարունակեց նա։
— Լավ, թող ամիսը վերջանա, կգնամ — պատասխանեցի և մտա սենյակս։
Դեռ ամիսը չէր վերջացել։ Մի երեկո, ժամը 10-ի մոտ տուն եկա, մեր փողոցը շուռ չեկած՝ տեսա, որ մեր տան անկյանը ահավոր բազմություն էր հավաքվել, ոստիկանները կանգնած էին և կարգ էին պահպանում։ Շտապեցի։
Սևամորթ Բուկերի բնակարանն այրվում էր, հրշեջները քարուքանդ էին անում շենքը, տունն ամբողջ ճարճատում էր, բոցավառվում և փլչում, ջրի մեքենան անդադար աշխատում էր։ Ջրի ահավոր մի հոսանք, իբրև անդիմադրելի մի պատնեշ, կանգնել էր մր. Ռիգզի և սևամորթի վառվող տան մեջտեղում և պաշտպանում էր Ռիգզի բնակարանը։
Մր. Բուկերը, իր տիկնոջ և զավակների հետ, կանգնած էր բոցավառվող տան դիմաց։ Բոլորն էլ դիտում էին հրդեհը ահարկու և ահաբեկված աչքերով։ Վազեցի նրանց մոտ։ Տիկին Բուկերն արցունքոտ աչքերով գրկեց ինձ և ասաց.
— Դեռ չէինք ապահովագրել տունը։
Մր. Բուկերի կարմիր շրթունքները դողում էին. նրա նայվածքի մեջ մի ամբողջ փոթորկալից ծովի մռայլություն կար։
— Մր. Ռիգզն է այրել իմ տունը, մր. Ռիգզն է կրակ գցել իմ բնակարանը, պետք է օրենքը պատժի նրան, եթե ոչ՝ ես անձամբ կպատժեմ նրան։
