թղթերը, էլեկտրական կոճակը սեղմեց, որից հետո անմիջապես նեգրը տնկվեց իր առաջ։
— Տար պայուսակը ներքև, ես գնում եմ։
— Շատ լավ,— ասաց նեգրը և թռավ։
Մր. Կուլինզը մի քանի րոպե հետո իջավ ներքև և հյուրանոցի կառավարչից խնդրեց իր հաշիվը։
Հյուրանոցի կառավարիչը ժպտուն դեմքով ներկայացրեց նրան հաշիվը — 250000 դոլլար։ Մր. Կուլինզն ապշեց. մի շաբաթ և 250000 դոլլար ծախս։
— Խնդրեմ, այս ծախսերի մանրամասները տվեք ինձ,— ասաց մր. Կուլինզը խիստ և խորապես վրդովված տոնով։
Հյուրանոցի կառավարիչը դուրս բերեց հաշիվների մանրամասնությունները՝ «տիկին Կուլինզի» ստորագրված ստացականներով։ Դրանից հետո պարզ եղավ մր. Կուլինզի համար, որ «տիկին Կուլինզը» գնել է ադամանդներ, մարգարիտներ, մանյակներ, 15—20 տեսակ շորեր և այլն։
Մր. Կուլինզն ուզեց ասել որ այդ կինն իր կինը չէր, այլ մի պատահական կին, բայց հիշեց, որ ստորագրության տետրում գրել էր՝
«Տեր և տիկին Ու. Ա. Կուլինզ»։
Մր. Կուլինզը մի րոպե կծոտեց իր շրթունքները, հանեց իր գրպանից չեկի տետրը, 250000 դոլլարի չեկը գրեց և դուրս եկավ հյուրանոցից։
Հյուրանոցի կառավարիչն անմիջապես մտավ հեռախոսի բուդկան և զանգահարեց տիկին Դորոթի Չեպմենին։
— Հըլո՛, հըլո՛, Դորոթի՛, ծերունի հիմարը մեկնեց, չեկն ստացա։ Եվ սկսեց շնականորեն հռհռալ հեռախոսի բուդկայում։
Մեր վաճառատան կառավարիչը հեռախոսի լսափողը կախելուց հետո՝ մոտեցավ ինձ և ասաց.
— Շուտ գնա մր. Ֆինկլշտայնի տունը և տես, թե ինչ
