զույգ շոր, մինչև Արաբիա հասնելս,— ասաց արաբուհին,— ամեն ինչ թողել եմ տանը։
Բինտ-Էլ-Թալիբն ուրախությամբ մատանին հանեց իր մատից և դրեց ադամանդի խորամանկ մասնագետի առաջը։ Նա խոշորացույցով դիտեց, կշռեց և ակնոցները հանելով ասաց.
— 1 000 դոլլար, ամիսը 5 դոլլար տոկոսով, կպահեմ միայն 6 ամիս։
— Իսկ եթե ծախելու լինե՞մ,— առաջարկեց արաբուհին։
Խորամանկ վաճառականը նորից ակնոցը դրեց, խոշորացույցով դիտեց, կշռեց, վրայի «սեղանը» չափեց և հարեց.
— 1 500 դոլլար։
— Տվեք, համաձայն եմ,— անմիջապես պատասխանեց Բինտ-Էլ-Թալիբը։
Վաճառականը նորից ակնոցը դրեց, խոշորացույցով դիտեց երկար, կշռեց և ձեռքերը շփելով՝ կասսան բաց արավ և համրեց 1 500 դոլլարը։
Մենք դուրս եկանք լոմբարդից և ուղևորվեցինք նավահանգիստ։ Արաբուհին արդեն վերցրել էր տոմս ֆրանսիական «Լա Տուրին» շոգենավի համար։ Երբ ծովը երևաց, արաբուհու աչքերը փայլատակեցին։ Նա ուրախ էր։ Ինչ-որ հեռավոր պատկերներ էին գծագրվում նրա երևակայության առաջ։
Արցունքի խոշոր կաթիլների մեջ նայեց ինձ արաբուհին և շշնջաց.
— Մնաս բարով...
— Բինտ-Էլ-Թալիբ, ողջունիր իմ կողմից Արևելքին,— ասացի։
Նավը ճեղքում էր Ատլանտյանի կապույտ ալիքները, և Բինտ-Էլ-Թալիբը թռչում էր դեպի Արևելք։
Այդ ժամին մր. Շիլդը ջայլամի փետուրներ էր ծախում հաճախորդներին Բրոդուեյի իր մեծ խանութում, առանց իմանալու, որ պակասել էր իր ինվենտարից իր ամենաարժեքավոր կարծած «ապրանքը»։
