շատ կա, մի՛ բարձրացնի իմ հոգին խարույկի վրա, կյանքի չարությունից ես քարոզիչ դարձա։
— Ո՞վ հանցանք կգործի, եթե պատճառներ չլինեն,— պատասխանեցի, եթե պատճառներ չլինեն, ո՞վ իրան կգցի ցեխի և ամոթի մեջ։
— Ես շուտով կազատվեմ այս բոլորից,— ասաց Ասատուրը,— շուտով գնալու եմ,— ավելացրեց։
— Ո՞ւր։
— Եգիպտոս,— բացականչեց Ասատուրը։
— Ընդմի՞շտ։
— Ո՞վ է իմանում, գուցե... Ուզում եմ ընդմիշտ գնացած լինեմ, տեսնենք։
Լռություն։
Ասատուրն ինքը խզեց լռությունը։
— Գնում եմ եկեղեցու կողմից։ Ճիշտն ասած՝ Եգիպտոս չեմ գնում, գնում եմ Երուսաղեմ, սուրբ վայրերը։
— Եկեղեցի՞ն է ուղարկում քեզ։
— Այո։
— Ինչո՞ւ։
— Ուղարկում է, որպեսզի սուրբ վայրերը տեսնելովս ավելի ոգևորվեմ իմ կրոնական քարոզչությամբ, գտնում են, որ ամեն մի քարոզչի համար հարկավոր է տեսնել այն վայրերը, որտեղ ինքը՝ Քրիստոսն է ման եկել, իսկ ես աճապարում եմ, որովհետև Եգիպտոս եմ գնալու։
— Երուսաղեմ չպե՞տք է գնաս։
— Տեսնենք, ո՞վ է իմանում։
Լռություն։
Այլևս խոսելու բան չէր մնացել։
— Երևի ես կմնամ Եգիպտոսում, եթե վերադառնամ, կասեմ, որ գնացի, տեսա, ման եկա, իսկ եթե չգամ, էլ ի՞նչ։
— Մի հատ սիգար կծխե՞ս,— հարցրի։
— Շնորհակալ եմ,— ասաց Ասատուրը և մի սիգար վերցրեց տուփից։
Ասատուրը թաղվեց թիկնաթոռում, սկսեց քաշել սիգարը և մրթմրթալ.
— Կգնամ, կտեսնեմ Կլեոպաարային, ման կգամ նրա
