— Ուրախությամբ կգամ, զզվել եմ կրոնական երաժշտությունից։ Ի՞նչ են նվագում Բեթհովենից,— հարց տվեց Ասատուրը։
— Ծրագիրը չգիտեմ, բայց Բեթհովենից ինչ ուզում են նվագեն, կարելի է լսել ամբողջական հոգով։
Գնացինք Բրոդուեյ։
Նվագում էին Բեթհովենի Հինգերորդ սիմֆոնիան։
Հանկարծ Ասատուրը մրթմրթաց.
— Հանճարը բախում է ճակատագրի դռները։— Նա խորունկ հոգոց հանեց։
— Ճակատագրի դռները բախում է ամեն մարդ, դու էլ ես բախում ճակատագրի դռները։
— Այո,— հազիվ պատասխանեց Ասատուրը։
Երբ համերգից դուրս եկանք, Ասատուրը չէր խոսում, լուռ էր։
— Էլի՞ մտածում ես Կլեոպատրայի մասին։
— Ոչ, մտածում եմ ճակատագրի մասին,— պատասխանեց Ասատուրը։
Այդ երեկո, Ասատուրից բաժանվելուց հետո, ես ունեցա մի հեռավոր հույս, որ նա շուտով պետք է ազատվի կեղծավորության անագորույն ճիրաններից. ունեցա մի հեռավոր հույս, որ նա պետք է վերադառնա դեպի դժվարություններով, դժբախտություններով և զրկանքներով լեցուն, բայց պարզ, վճիտ կյանքը, որտեղ երջանկությանը քիչ է, բայց խորն է։
Ասատուրն էլ չեկավ իմ սենյակը։ Գուշակեցի, որ նա մեկնել է Արևելք, բայց երբեմն մտածում էի, որ եթե գնար, գեթ կհեռախոսեր ինձ։ Մի քանի շաբաթ անցնելուց հետո՝ որոշեցի գնալ եկեղեցի և իմանալ։
Մի կիրակի առավոտյան գնացի։ Ասատուրը եկեղեցում չէր։ Կողքիս նստողից հարցուփորձ արի, նա հայտնեց, որ «երիտասարդ քարոզիչը մեկնել է Արևելք, սուրբ վայրերը»։
