Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/343

Այս էջը հաստատված է

— Ուրախությամբ կգամ, զզվել եմ կրոնական երաժշտությունից։ Ի՞նչ են նվագում Բեթհովենից,— հարց տվեց Ասատուրը։

— Ծրագիրը չգիտեմ, բայց Բեթհովենից ինչ ուզում են նվագեն, կարելի է լսել ամբողջական հոգով։

Գնացինք Բրոդուեյ։

Նվագում էին Բեթհովենի Հինգերորդ սիմֆոնիան։

Հանկարծ Ասատուրը մրթմրթաց.

— Հանճարը բախում է ճակատագրի դռները։— Նա խորունկ հոգոց հանեց։

— Ճակատագրի դռները բախում է ամեն մարդ, դու էլ ես բախում ճակատագրի դռները։

— Այո,— հազիվ պատասխանեց Ասատուրը։

Երբ համերգից դուրս եկանք, Ասատուրը չէր խոսում, լուռ էր։

— Էլի՞ մտածում ես Կլեոպատրայի մասին։

— Ոչ, մտածում եմ ճակատագրի մասին,— պատասխանեց Ասատուրը։

Այդ երեկո, Ասատուրից բաժանվելուց հետո, ես ունեցա մի հեռավոր հույս, որ նա շուտով պետք է ազատվի կեղծավորության անագորույն ճիրաններից. ունեցա մի հեռավոր հույս, որ նա պետք է վերադառնա դեպի դժվարություններով, դժբախտություններով և զրկանքներով լեցուն, բայց պարզ, վճիտ կյանքը, որտեղ երջանկությանը քիչ է, բայց խորն է։


* * *

Ասատուրն էլ չեկավ իմ սենյակը։ Գուշակեցի, որ նա մեկնել է Արևելք, բայց երբեմն մտածում էի, որ եթե գնար, գեթ կհեռախոսեր ինձ։ Մի քանի շաբաթ անցնելուց հետո՝ որոշեցի գնալ եկեղեցի և իմանալ։

Մի կիրակի առավոտյան գնացի։ Ասատուրը եկեղեցում չէր։ Կողքիս նստողից հարցուփորձ արի, նա հայտնեց, որ «երիտասարդ քարոզիչը մեկնել է Արևելք, սուրբ վայրերը»։