Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/54

Հայրս այդ բոլոր վայրերում եղել էր։ Նա հարցեր էր տալիս.

— Սկյուտար գացի՞ր, ծո։

— Գացի։

— Բոյաճի-գյո՞ւղ։

— Բոյաճի-գյուղ ըլ գացի։

— Ստամբոլի կողմը փաշա^[1] կերա՞ր։

— Կերա։

— Աֆերիմ, ծո, ամեն տեղ եղեր ես։

Երբ մայրս լսում էր, որ Հակոբը եղել է այն վայրերում, որտեղ եղել է նաև իր ամուսինը, հրճվանքից չէր իմանում, թե ինչ անի։

— Ղավզայի բաղնիքը լոգցա՞ր։

— Չէ, հայրիկ, ատեն չեղավ։

— Ծո՛, մարդ Ղավզա երթա ու բաղնիքը չլոգնա՞... եբոր նորեն երթաս, լոգցիր։

— Կլոգնամ, հա,— խոստանում էր Հակոբը։

Ամբողջ մի ամիս մեր տանը գլխավոր խոսակցությունն էր Հակոբի ճամփորդությունը, զբաղված էին նրան լսելով և հետը բերած նվերներն ուտելով, հագնելով, կախելով զանազան տեղեր։

Ինձ բերել էր կարմիր չուստ։ Առաջին անգամ երբ հագա և փողոց գնացի, ինձ թվում էր, որ ամբողջ քաղաքի բնակչությունը չուստս է դիտում։

Մի ամիս հետո՝ Հակոբը, բոլորից գաղտնի, բաց արավ Մարանի «ննջարանը», որն ինքը կողպել ու գնացել էր և դուրս եկավ տխուր։

Թե՛ Մարանի հիշատակը և թե՛ այն, որ քաղաքում շատ զբաղվելու բաներ չկային, բացի դրախտային պարտեզներից, Հակոբի ճակատին իջեցրին նորից մի թեթև մռայլ։

Սկզբի օրերին, այս մռայլն այնքան էլ նշմարելի չեղավ, բայց հետզհետե դարձավ զգալի և մտահոգիչ՝ ձնողների համար։

Մի օր, երբ ես նստած էի հորս կողքին, և նա խաղում

1. Խաշ։