Ամիրան ուղարկում է նրան, ես հավատում եմ, միայն այս տան տրամադրությունը շոշափելու համար։
ՍԸՐՄԱ.— Եթե դա ուրախություն կարող է պատճառել նրան՝ ես սպիտակ քողերի մեջ կծածկեմ իմ վիշտը։
ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— Ծածկիր, տիկին, թաղիր քո վիշտը ինչքան խորը կարող ես։
ՍԸՐՄԱ.— Գնա՛, պառավ, և կարգադրի՛ր, որ հարկ եղած պատիվներով ընդունեն նրան։
ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— Այս առանձնասենյակո՞ւմ ես ընդունելու նրան։
ՍԸՐՄԱ.— Այո, այստեղ։
ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— (Դուրս:)
ՍԸՐՄԱ.— (Ոտքի է կանգնում, լուսամուտից դիտում է դուրս, հառաչում է:)
ՍՊԱՍՈՒՀԻ.— (Ներս) Ընդունելության ո՞ր զգեստն եք հրամայում, տիկին։
ՍԸՐՄԱ.— Ոչ մեկը:
ՍՊԱՍՈՒՀԻ.— (Խոնարհվելով քաշվում է դուրս:)
ՍԸՐՄԱ.— Սպասիր, աղջիկս։
ՍՊԱՍՈՒՀԻ.— (Ներս:)
ՍԸՐՄԱ.— Կանչի՛ր այստեղ Սիրանուշին։
ՍՊԱՍՈՒՀԻ.— (Դուրս:)
ՍԸՐՄԱ.— (Բարձի վրա դրված մի գիրք է բաց անում և սկսում է կարդալ:)
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— (Մտնում է, պառավ դայակը ետևից:)
ՍԸՐՄԱ.— Սպասում էի քեզ, աղջիկս։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Ճի՞շտ է, մայրիկ։
ՍԸՐՄԱ.— Այո, ճիշտ է։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Ե՞րբ է գալու։
ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— Ամեն րոպե սպասում ենք։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Ինչքան ցանկանում եմ տեսնել հայրիկի կնոջը։
ՍԸՐՄԱ.— (Հառաչում է և աչքերի արցունքները ցույց չտալու համար երեսը շուռ է տալիս:)
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Անպայման գեղեցիկ կլինի։
