Ամեն օր երկու ժամով գնում է մաքսատուն և ուղիղ վերադառնում տուն։ Հյուրեր չի ընդունում և ոչ ոքի մոտ հյուր չի գնում։ Տանը զբաղված է մեր փոքրիկ պարտեզի ծաղիկների խնամքով։
ՍԸՐՄԱ.— Ա՜, չի՞ մոռացել ամիրան ծաղիկները:
ՆԱԶՄԻԵ.— Ո՛չ, մեծ խաթուն, անհուն սիրով խնամում է ծաղիկները։
ՍԸՐՄԱ.— (Պառավին) Ուղարկել տուր ամիրային իր սիրած բոլոր ծաղիկները։
ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— Շատ բարի, տիկին։
ՆԱԶՄԻԵ.— Կարդում է ինչ-որ հին, փոշոտած գրքեր։ Խոսում է այս տան մասին իբրև հին, անցած բանի մասին։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Առավոտները ե՞րբ է զարթնում հայրիկը։
ՆԱԶՄԻԵ.— Շատ վաղ։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Իսկ երեկոները ե՞րբ է անկողին մտնում։
ՆԱԶՄԻԵ.— Շատ ուշ։ (Սպասուհին արծաթե ափսեի վրա բերում է թրքական կոֆե և հրամցնում է նախ Նազմիեին): Տվեք մեծ խաթունին։ Համեցեք, մեծ խաթուն (ոտքի է կանգնում):
ՍԸՐՄԱ.— Համեցե՛ք, համեցե՛ք, դուք իմ տանն եք։
ՆԱԶՄԻԵ.— Մի ամաչեցնեք ինձ, մեծ խաթուն։
ՍԸՐՄԱ.— (Առնում է մի բաժակ և տալիս է Նազմիեին:)
ՆԱԶՄԻԵ.— (Առնում է բաժակը, խոնարհությամբ դնում է կողքին և մի բաժակ էլ առնելով ափսեից՝ տալիս է Սըրմա խաթունին:)
ՍԸՐՄԱ.— (Առնելով բաժակը) Ապրեք։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Դու սիրո՞ւմ ես հայրիկին։
ՆԱԶՄԻԵ.— Անսահման սիրով։
ՍԸՐՄԱ.— (Կիտում է հոնքերը, զգուշանալով նշմարելի չդարձնել Նազմիեին) Ասացեք, պստիկ խաթուն, ամիրայի գլխին կա՞ն ճերմակ մազեր։
ՆԱԶՄԻԵ.— Հազիվ մի քանի հատ, մեծ խաթուն։
ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— (Անհուն ուշադրությամբ հետևում է նրա բոլոր շարժումներին:)
ՍԸՐՄԱ.— Ամիրան այս տան մեջ երբեմն տառապում էր հոդացավից։ Ինչպե՞ս է զգում իրեն հիմա։
